#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Na haar scheiding bouwt ze haar nieuwe leven op. Met buurvrouw Mandy heeft ze eetafspraken van het goede soort: Mandy kookt! Ook de liefde komt weer om de hoek kijken, met alle gevolgen van dien.
“Ik ben zo stom dat ik er toch weer ingetrapt ben. Tegen beter weten in natuurlijk, want ik vertrouwde het al meteen niet. Stomme koe die ik ben”, mopperde Ilse op zichzelf. Leonie zei niets. “meer cliché kan het niet. De nieuwe collega, een vrijgezelle meid, stuk jonger. En meneer ging steeds vaker overwerken. Overwerken! Nou, er gebeurde van alles, maar er werd niet gewerkt!” Ilse spuugde de woorden eruit. Mandy stond op. “Dames, ik laat jullie alleen. Ik ga naar huis”. Leonie wilde Mandy terugroepen, tegelijkertijd wilde ze er voor Ilse zijn. Maar jeetje, een veel slechter moment had Ilse niet uit kunnen kiezen! Ilse begon ook bezwaar te maken. “Nee, nee, blijf alsjeblieft. Ik kom wel een andere keer terug.” “Nee dat lijkt me niet handig”, zei Mandy die de daad bij het woord voegde, haar tas in het voorbijgaan oppakte en de voordeur uitliep, in Leonie’s badjas.
“Nou heb ik jouw avond ook nog verpest”, verontschuldigde Ilse zich nadat Mandy de deur had dichtgetrokken. “Welnee”, zei Leonie, “er komen andere avonden”. Tussen haar tranen door moest Ilse toch een beetje lachen. “Jeetje, heb ik jullie zomaar betrapt. Was het spannend?” Leonie glimlachte. “Ja, erg spannend, maar daarvoor ben je hier niet.” Meteen betrok Ilse’s gezicht weer. “Nee, die rotzak, de grote, lompe, arrogante …” “Toe maar”, moedigde Leonie haar aan, “als het oplucht, ga je gang!”
Het werd laat, heel laat. Tot diep in de nacht praatten ze, over Vincent en hoe Ilse hem uiteindelijk betrapt had door in zijn telefoon te kijken, nadat Vincent voor de zoveelste dag op rij ineens moest overwerken en veel te vrolijk en veel te laat thuisgekomen was. Het ene moment huilde ze haar ogen uit haar hoofd, dan weer was ze boos en er werd zelfs gelachen. Een paar keer zag Leonie de pure pijn die haar vriendin had van het bedrog van haar echtgenoot. Uiteindelijk was ieder woord gezegd, iedere traan gehuild en iedere knuffel gegeven. Ilse was leeg. Leonie wierp een blik op de klok. Het was half drie. “Je mag hier blijven als je wil, of ga je naar huis? Waar zijn de kinderen?” vroeg Leonie. “Vincent is thuis, de kinderen zijn daar ook. Hij weet dat ik hier ben. Mag ik alsjeblieft hier blijven?” vroeg ze. Leonie knikte. Ze dacht na wat de handigste plek was voor Ilse om te slapen. Net toen ze haar mond open deed om voor te stellen dat Ilse is Ismay’s bed zou gaan slapen, stelde Ilse een andere vraag. “Mag ik alsjeblieft bij jou slapen? Ik weet niet of ik het red alleen in een bed, zo eenzaam en zo koud”. Leonie’s hart brak. “Ja, tuurlijk, dat mag. Ik heb genoeg slaapshirts. Doen we net als vroeger, toen we bij elkaar logeerden”. Ilse zag er opgelucht uit. Ze had zelfs alweer ruimte voor een grapje. “Maar ik ben geen Mandy hè? Dus handjes thuis!” Leonie barstte in lachen uit.
