Heb je je ooit voorgesteld hoe het leven zou zijn als je niks durft? Nou, dat is hoe ik mijn leven leef. In maart 2015 onwikkelde ik een angstoornis die zo heftig groeide dat ik niks meer deed, niet eten, drinken, slapen en natuurlijk ook niet naar buiten. Hoe dat was? Daar ga ik jullie over vertellen.

Zal ik eerst maar beginnen bij het begin? Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik net 16 was en wel een keer wilde blowen, want dat doet toch iedereen? Dus daar ging ik dan, mijn eerste joint.. Harstikke leuk en aardig tot dat ik begon te hyperventileren.  Ik wou het gevoel niet meer, ik vond het niks, ik wou terug! Ik zie de auto's om mee heen, ze zijn heel aanwezig. Ik zak door mijn benen tegen een vriend aan. "Ik wil naar huis... het gaat niet goed!" Zei ik tegen hem... De weg naar huis herinner ik me nog goed, ik was bang, doodsbang.. waarvoor? Dat ik dood zou gaan? Hopeloos bewusteloos op de grond zou liggen? Het ging allemaal door mijn hoofd heen... Eemaal thuis ben ik onder de douche gaan zitten en heb ik mijn vriend gevraagd mijn moeder te bellen, toen ik onder de douche vandaan kwam ben ik cartoons gaan kijken.. Het ging beter. Natuurlijk was mijn moeder boos op me. Maar eind goed al goed tot dat...

Een paar dagen later was ik bij mijn vriend en ik voelde me licht in mijn hoofd.. Continu bang voor dat ene gevoel wat ik had. Ik begon te hyperventileren, ik wist niet wat er gebeurde. Allerlei gedachtes raasde door mijn hoofd, ik raakte in paniek. Ik wist niet wat het was, dit had ik elke dag opnieuw en opnieuw. Ik durfte steeds minder, ik ging  niet meer slapen, niet meer naar buiten. Ik was bang om dood te gaan, veelste bang.. Ik at niet meer omdat ik bang was om te stikken, ik ging niet meer maar buiten omdat ik bang was aan gereden te worden, sliep niet omdat ik dacht dat ik dood zou gaan in me slaap. Leven was niet leuk meer.. Ik kwam op het punt dat ik zo bang was voor de dood.. Dat ik eigenlijk wel dood wilde..

School.

Door alles kon ik dus ook niet naar school waardoor ik bergen met achterstanden kreeg. School is er wel altijd goed mee omgegaan, maar het was toch lastig. Gelukkig met alle hulp lukt het me nu toch.

Niet begrepen worden.

Heel vaak had ik dat mensen dachten dat ik me maar wat aanstelde omdat ze me niet snapten, wat ook best begrijpelijk is omdat het niet iets veel voorkomend is en als iemand bang is voor de normaalste dingen kan je het je ook niet voorstellen.. Maar voor mij was het een 'living hell', ik voelde me raar, ik wou het ook niet en iedereen vond me maar een beetje getikt.. Voor een hele lange tijd heb ik gewild dat iemand me snapte, gewoon 1 iemand.. Iemand die wist hoe het was en me niet voor gek verklaarde. Ik heb gezocht, het op mijn best uitgelegd, maar niemand snapte me. Ik heb me daardoor heel depressief gevoelt... Ik voelde me.. Alleen.

Loading full article...