Liefde en spiritualiteit

Het woord spiritualiteit klinkt mij zo vreemd in de oren, het is alsof er iets mankeert aan iemand die "spiritueel" is, of het klinkt eerder als iets exotisch, alsof het niet van de wereld is. Misschien heb ik er echter geen realistisch beeld van, of bedriegt het beeld van kristallen en meditatie me. Ik heb echter geprobeerd mezelf in religie te verdiepen, voornamelijk de Bijbel dan, ja, religie, dat wat schijnbaar voor zoveel problemen zorgt in de wereld.

Maar wie goed de Bijbel leest zou moeten tot de conclusie komen dat de enige, God, liefde is. Ik behoor niet tot de groep die zichzelf atheist noemt en beweert dat er geen schepper, almachtige god bestaat. Ik wil dat graag geloven en zou het formidabel vinden als hij bestaat, terwijl menig atheist beweert dat God omwille van beschrijvingen in de Bijbel wel een psychopaat moet zijn. Ik beweer niet alle antwoorden te hebben maar toch sta ik open voor de mogelijkheid van een God. Omstandigheden hebben mij al tot de conclusie gebracht dat God er wel moet zijn, en ik wil hem vinden.

Ik denk niet dat spiritualiteit bestaat zonder God, en dat wanneer je geen liefde bezit je al zeker niet spiritueel bent.

Soms heb ik gedacht van atheisten dat die zichzelf gewoon nog niet goed gevonden hebben. Blijkbaar kunnen mensen wel degelijk uiterst veel verschillen. Soms brengt een quote uit de Bijbel me helemaal in vervoering terwijl het een atheist niets doet of zelfs kwaad maakt. Ik heb al de gekste dingen gehoord uit de mond van atheisten, maar dat is natuurlijk louter subjectief, maar ook volledig tegenstrijdig met mijn eigen ideëen.

Spiritueel betekend voor mij liefdevol, oftewel "naar de Geest van God" zoals ik het wel leuk vind om het te bekijken. Wie geen liefde bezit is volgens mij niet spiritueel, en wie liefde bezit, weet die wel altijd dat hij spiritueel is dan? Wat betekent spiritualiteit voor jullie? Ik denk dat liefdevol zijn de woorden "spiritueel zijn" het meest omschrijft.