#fantasy #sprookje   

Saartje is verdrietig. Al eeuwig is ze verliefd. Verliefd op het liefste elfenjong van het Hof-van-Elfeneden. Maar sinds zijn laatste warenhuisbezoek is hij niet meer de oude. Hij is veranderd. Megaveel veranderd. Ze kent hem amper terug.  Het voelt aan alsof er een barrière tussen hun opgeworpen is, een onoverbrugbare kloof. Uiterlijk is hij ook veranderd, maar dat boeit Saartje niet zo. Ze vindt het wel wat hebben, de rimpels en grijze haren geven hem karakter, het buikje misstaat hem niet.

Ze heeft  hem er voorzichtig op aangesproken.

'Bram, je bent veranderd, je bent niet meer de oude, allang niet meer.'

'Saartje, lieverd, ik ben juist wel de oude. Eindelijk voel ik me zoals ik hoor te zijn. Maar snap je wel. Door mijn uiterlijke metamorfose lijkt er een generatiekloof tussen ons in te staan. Je moet er rekening mee houden dat ik sinds mijn bezoek aan het warenhuis F&D weet waar de mosterd vandaan gehaald wordt.' Hij laat het vergezeld gaan met een knipoog. 'Voor kalverliefde ben ik niet langer in de wieg gelegd, ik laat je gaan. Sla je vleugels uit en zoek een strak, mooi elfenknaapje dat bij je past.'

Nu weet Saartje het. Hun liefde is voorgoed verloren. Tenzij...

Saartje slaat haar vleugels wel uit. Maar niet om een nieuw elfje te strikken, nee. Ze waagt de gok en vertrekt uit het veilige sprookjeshofje, op zoek naar ouderdom.

Voor het immense pand blijft Saartje even aarzelend staan. Wat als ze enkel mosterd uitreiken aan mannetjes?

Dan ziet ze binnen een dame rondlopen. Oh. Het is een kunstenares, Saartje wordt helemaal blij als ze ziet wie het is. Haar grootste idool! Dinie de Zeeuw! Ze bedenkt zich niet langer, tolt de draaideur door en hoog gillend klampt ze zich dan vast aan Dinie.

De vrouw kijkt licht geïrriteerd op haar neer. 'Welpotverdriedubbeltjes, heb ik net mijn knuffelsaldo helemaal teruggebracht  tot zero, randt een fanaat mij weer bijna aan.'

Blinkende tranen parelen uit de  verdrietige elfenoogjes. Meteen krijgt Dinie wroeging en haar stem klinkt zacht troostend. 'Kom kom, elfenkind, vanwaar die tranen?'

En met horten en stoten komt het hele verhaal eruit. Van haar hopeloze verliefdheid, de opgeworpen barrière, die Brammetje een generatiekloof noemde.

'Brammetje? Bedoel je niet Abrahm?'

'Ja, zo noemt hij zich tegenwoordig. En ik ben hier gekomen omdat ik de mosterd zoek.'

'De mosterd? Maar kind, mosterd maakt de ouderdom niet. Kom maar, ga maar eens zitten, dan schilder ik die vervelende generatiekloof even voor je weg.'

En zo geschiedt het dat Dinie weer eens een supergoede daad verricht. Ze toverde met haar magische handen het verdrietige elfje tot een prachtige Sara.