Lieve Olivier

1994, het is een paar dagen voor kerst. En het belooft weer een tijd vol met ruzie te zijn. Die ene avond dat mijn ouders echt enorme ruzie hadden. Het bord met spaghetti ging letterlijk door de keuken heen. Als 16 jarige dacht ik ‘houd dit nooit op’. Zoals altijd ruimde ik alles op. Ik zorgde dat de afwas werd gedaan en zorgde dat alles netjes was.
Ik weet niet meer hoe jij in beeld kwam, maar wel weet ik dat ik een dag na die verschrikkelijke ruzie bij jou in de stal stond. Je was 7 maanden jong. Och wat was je een popje. Je had zo veel moeite om je wortel te eten dat het zo schattig was. Mini plakje voor mini plakje at je hem op. Ik was compleet verliefd op je. Mijn wens kwam uit want de volgende dag zou je bij mij in de stal komen staan. Vanaf die dag waren we onafscheidelijk.
Wat hebben we samen een hoop mee gemaakt. Je was altijd blij om mij te zien, en ik was zo blij en dankbaar dat ik jou zag. Als er weer ruzie was in huis was jij daar.
Had mama weer teveel gedronken was jij daar om mij blij te maken. Je zorgde er altijd voor dat ik de moed had om door te gaan. Ik heb eigenlijk nooit echt vrienden gehad.
Ja toen we op de manege kwamen te staan. Ol ik denk dat we daar de mooiste tijd hebben gehad. Weet je nog jij stond buiten in die containerbox, en als ik aankwam met mijn lawaaierige auto had jij je oortjes al vooruit staan en stond je te wiegen met je hoofd omdat je wist dat je ook wat lekkers kreeg.
Maar ook alle aandacht die je daar kreeg van alle kinderen die daar les hadden....
Wat hebben we een km aan buitenritten gemaakt. Voornamelijk met z’n tweetjes, maar gelukkig ook in groepjes. Lekker rustig stappen was jou ding! Draf en galop wilde je liever nooit, al deed je dat zeker wel voor mij.
De tijd dat je in de Manege stond was misschien ook wel DE moeilijkste tijd voor mij. Na jaren lange ruzie, alcohol verslaving en heftige gebeurtenissen is ze dan eindelijk weg gegaan. De scheiding van papa en mama volgde. Jij was daar voor mij! Door jou was ik sterk. Jij veroordeelde mij niet!
Ook ging ik werken in die periode. De horeca was het. Wat was dat hard werken, maar ik vind het super leuk. De manege ging dicht en jij moest naar een andere plek. Weer een verhuizing. Want ja ook die hebben we al zo veel meegemaakt.
Je kwam dankzij een collega van mij bij een privé pensionstalling. Ook daar hadden we het goed voor elkaar. Maar toen. Ik ging/moest steeds meer werken, ik kreeg verkering en zag jou steeds minder. Het deed mij zoveel verdriet om niet meer iedere dag bij je te kunnen zijn. Dat na een enorme zware periode ik besloot een ander huis voor je te zoeken.
Mede door weer een andere collega leerde ik Janny en Jan kennen. Och wat een lieve mensen. Zij wilde heel graag voor jou zorgen.

Op 11 jarige leeftijd was je niet meer bij mij. Het was als of mijn ledematen waren geamputeerd. Al die jaren heb ik dat zo gevoeld. Soms ging ik naar je toe, maar altijd stuk van verdriet als ik je zag en als ik weg ging. Maar wat had je het goed en leuk met vriendjes om je heen.


De jaren verstreken. Ik ging trouwen, ik werd mama, en het paarden virus leek vererft te zijn. Hier kwamen we achter dat we bij een vriendin kwamen die ook paardjes heeft. De dames waren nog zo klein dat we met z’n 3tjes op een prachtige fjorden dame gingen zitten. Ik kan nog steeds die prachtige lachende gezichten zien van mijn twee knappe dames..... maar ook kreeg ik toen een steek, want wat miste ik mijn lieve Olivier!!!
De meisjes gingen bij mijn vriendin paardrijden toen ze 5 waren. Wat een lol en plezier. Na aandringen van de dames ging mama ook weer rijden..... ik kan zeggen paardrijden is net als fietsen, je verleerd het niet.

Na de nodige uitdagingen en plezier die het leven zich brengt waren wij op een punt gekomen dat we wilde verhuizen. We vonden met toeval het huis waar we dan ook nu wonen. Een twee onder één kap boerderij met 8000m2 tuin/land.....
We woonde hier een week en toen kreeg ik bericht van Janny. ‘Lieve Pascalle, zou je Olivier niet graag terug willen? Hij staat nu hier alleen, ik rij niet meer. Jullie rijden wel en ik weet dat hij het fantastisch zou vinden als hij weer bij jou is.’
Mijn hoofd draaide over uren. Mijn wederhelft gaat dat nooit willen. Maar ook hij wist dat het niet zomaar een pony is. Ol is speciaal. Mede dankzij hem ben ik wie ik ben.
Op een doordeweekse weekse dag hadden mijn man en mijn vriendin bekokstoofd hoe ze het voor elkaar zouden krijgen om mij te verrassen met het geen wat ik het liefst wilde.
Met de pest in mijn lijf zat ik rond 18.00 aan tafel want de aardappels waren aan het verpieteren in de pan, omdat Steef laat was en dat had hij niet echt duidelijk gecommuniceerd.
Eindelijk zijn bus, maar met een trailer er achter....... Ze stappen uit en maken de trailer open en daar komt mijn liefste Olivier uit de trailer lopen. Helemaal nat van het zweet en lichtelijk in paniek. Die arme schat is bang voor trailers.
Huilend, snikkend, lachend, knuffelend neem ik hem over en lopen we samen naar het land waar hij mag gaan staan.
Het gevoel was ik had is niet te omschrijven in woorden. Zelfde als trots zijn op je kind.

Nu vandaag 9 juli 2022 heb ik weer een slechte nacht gehad. Mijn zorg om jou wordt steeds groter. Mijn verdriet wordt steeds zwaarder. Je bent nu 28 jaar en we moeten je laten gaan.... De tijd die we nog hebben samen zijn we ook samen. Jij lekker gras eten en ik maak nog wat foto’s. Of kijk gewoon naar je. Ik praat tegen je, en jij heb je oortjes naar mijn gericht. Ook hou je mij in de gaten tijdens het gras eten (dat zie ik wel hoor).
Je lieve vriendjes Lars en Sjors zijn jaloers omdat jij nu wat eerder het gras in mag dan hun. Maar zo zie ik dat je eet. Je lichaam is op aan het raken. In al die jaren heb je nog niet zo vaak een dierenarts gezien als de laatste tijd. Je bent het meest sterke fjorden paard die ik ken. Je bent een echte klassieke fjord.
Tijdens het schrijven van dit verhaal kom je ook steeds even bij mij. Je krijgt een aai en een klopje en je zet weer een stap opzij.
Het worden lange dagen.........
We maken nog mooie herinneringen. Samen met de kindjes, Steef, Lars en Sjors....

Er komt een aandenken op mijn arm. In de vorm van een klavertje 4, zonnebloem, klaproos, vergeet mij nietjes en een paardebloem, en misschien nog veel meer...
Lieve Olivier ik hou van je..... en we gaan je nooit vergeten.
#paardenliefde #fjord #dankbaar #liefdevoorhetleven #nooitmeerkwijt #dood #verdriet