la_be52

· 22 Jul 2020

Follow Following

Lieve papa...nooit meer hier maar voor altijd bij ons.

Zondag 15 maart 2020, de dag dat het verpleeghuis op slot ging vanwege het corona virus. Bezoek van familie was niet meer mogelijk. Dit was het besluit van de overheid om de kwetsbare ouderen te beschermen tegen besmettingsgevaar. De kwetsbare ouderen werden niet alleen beschermd door de overheid maar tegelijkertijd ook verwijderd van hun familieleden. Mijn vader die chronisch ziek was en kampte met Parkinson en lewybody dementie (een veel voorkomende dementie) begreep niet wat er gebeurde. Hoe leg je iemand uit die dementeert, dat bezoek van familieleden niet is toegestaan door de overheid omdat kwetsbare ouderen beschermd moeten worden tegen het corona virus? Dagelijks hebben mijn familieleden en ik moeten uitleggen wat er aan de hand was en waarom we niet langs mochten komen. En wanneer het besef er was vergat mijn vader vrij snel daarna waarom er niemand op bezoek kwam. Mijn vader was aangewezen op de verpleegsters van het verpleeghuis. Met weinig zicht op wat er in het verpleeghuis gebeurde en de minieme informatie die we daarover kregen, werden we als familie steeds meer in het ongewisse gelaten. We kwamen tot de ontdekking dat het personeel in het begin van de lockdown weinig tot geen bescherming droeg. En dat het personeel van afdeling naar afdeling ging zonder bescherming. De bezoekjes van familieleden werden de bewoners ontnomen om vervolgens besmet te raken door de verpleegsters zelf. Mijn vader had zijn familie twee maanden niet kunnen zien. En werd overmand door eenzaamheid. Dan komt de ethische vraag naar boven. Is het menselijk om kwetsbare ouderen hun bezoekjes van familieleden te ontnemen met kans op besmetting maar dat ze niet worden gekweld door eenzaamheid? Of is het belangrijk om de kwetsbare ouderen te beschermen van hun familieleden met kans op besmetting via medewerkers en de kwelling van eenzaamheid? Doordat ik mijn vader 2 maanden niet heb kunnen zien kreeg ik het gevoel alsof mijn vader werd gegijzeld. En dat deed me veel pijn. Het fysieke contact miste ik heel erg. Even een wandeling maken met mijn vader. Langs de boulangerie naast het verpleeghuis voor een heerlijk kopje koffie en een koffiebroodje waar mijn vader super dol op was. Daar kon hij zo van genieten! Die uitstapjes miste ik zo erg en daar verlangde ik ook ontzettend naar. Wanneer is alles weer normaal? En gaat het verpleeghuis weer open. Open voor familieleden om hun ouder, oom/tante of ander familielid/vriend op te kunnen zoeken. De enige manier van communicatie was via bellen of videobellen. Zo konden we nog contact hebben met mijn vader. Het leek goed te gaan met hem tot in de week van 20 april 2020. Mijn vader kreeg klachten van benauwdheid, pijn op de borst en spierpijnklachten over zijn hele lichaam. De standaard controles werden gedaan zoals bloeddruk meten, temperatuur meten etc. En dat leek allemaal goed te zijn. Totdat hij op een gegeven moment verhoging kreeg en om die reden werd er toen een corona-test gedaan. De uitslag was binnen 48 uur bekend. De uitslag was negatief en dat was voor de familie goed nieuws. Er viel een last van onze schouders. Mijn vader werd gespaard terwijl we te horen kregen dat er een aantal besmettingen waren bij een aantal bewoners. Het leek even beter te gaan met mijn vader maar al gauw kwamen de klachten terug en dat fluctueerde heel erg. Hij was niet terminaal volgens het verpleeghuis en er was geen reden om ons zorgen te maken. Op een donderdag was ik aan het werk en kreeg ik een telefoontje van het verpleeghuis met de mededeling dat mijn vader klachten had van duizeligheid en dat hij 3 keer uit bed was gevallen. Al gauw werd mijn vader weer getest op corona. Wederom was de uitslag negatief. Maar de klachten gingen niet weg. Zijn eetlust werd ook minder totdat mijn vader op een gegeven moment niet meer uit bed kwam. Vervolgens werd er een week later weer een test gedaan. De arts had besloten om mijn vader aan het zuurstof aan te sluiten vanwege benauwdheidsklachten. Met veel spanning hebben we gewacht op de uitslag die nu wel positief bleek te zijn en toen sloeg de angst toe. De angst dat mijn vader dit niet zou overleven. De dag dat de uitslag bekend werd gemaakt, werd mijn vader direct overgeplaatst naar het ziekenhuis. Tot de dag van vandaag ben ik blij dat de arts dat had gedaan anders had ik mijn vader niet meer levend kunnen zien. In het weekend van 3 mei 2020 mochten we mijn vader opzoeken. Het bezoekersbeleid was aangepast vanwege corona. Er mocht nu nog maar 1 persoon tegelijk naar binnen. Een keuze maken tussen de moeder en haar 6 kinderen is onmenselijk. Gelukkig was het personeel coulant genoeg om ons per twee binnen te laten. Uiteindelijk hebben mijn moeder mijn 2 zussen en ik mijn vader nog levend kunnen zien. Zijn achteruitgang ging ineens heel snel. Mijn vader kreeg maximaal aantal liter zuurstof en zijn organen begaven het 1 voor 1. Mijn lieve papa... vechten ging niet meer en het leek alsof hij zich erbij neer had gelegd en dat zijn lichaam op was. Op 4 mei jl. is mijn vader overleden tijdens de vastenmaand ramadan. 4 mei is de dag die ik me voor altijd zal blijven herinneren. De dag dat ik nooit meer hetzelfde zou zijn. Het corona virus heeft mij veel ontnomen. Mijn vader, maar ook het afscheid nemen van mijn vader. Sinds die dag heeft mijn vader een deel van mij meegenomen die ik nooit meer terug zal krijgen. De pijn die ik voel is soms ondraaglijk en er zijn dagen alsof het lijkt dat aan de pijn geen eind aan komt. Rouwen en het hebben van verdriet is ontzettend vermoeiend, omdat je geestelijk en lichamelijk intense emoties ondergaat. Intense emoties van diepe pijn, verdriet, schuldgevoel, ontkenning, durven loslaten en angst voor het alleen zijn.

De leegte die mijn vader heeft achtergelaten... een ontzettend groot gemis. Maar het mooie is dat het gebeurde tijdens de vastenmaand ramadan. Tijdens de ramadan staan de poorten van de hemel open om de zielen van de overledenen te ontvangen waar een grote kans op een mooie plek. Waar er rust en vrede te vinden is.

Mijn vader stond erom bekend dat hij streng was maar altijd in was voor een dolletje. Een grappenmaker waar vele mensen mee wegliepen. Zijn chronische aandoeningen heeft mijn vader altijd als een kwelling gezien en kon dat moeilijk accepteren.

4 mei was de dag dat mijn vader de aarde niet meer bewoonde net als zijn lichaam, maar zijn ziel leeft voor altijd voort.
Met een traan van intens verdriet en een lach van mooie herinneringen zeg ik tot ziens. Te groot voor het leven maar eindelijk rust met een nieuw bestaan in het hiernamaals. De hemel heeft er een engel bij.

Lieve papa…nooit meer hier maar voor altijd bij ons.

#papa
#corona
#lewybodydementie
#parkinson 
#afscheid
#vooraltijdbijons
#hiernamaals
#mooieherinneringen
#iloveyou