Daar zit ik dan. In de hal bij de huisartsenpraktijk, wachtend op de vrouw die al ruim 3 jaar mijn vaste huisarts is en die ik alleen heb gezien in ons kenningsmakingsgesprek. Moet ik deze vreemde vrouw gaan vertellen dat ik misschien niet 'normaal' ben. Wat als ze me uitlacht? Wat als ze zegt dat ik me aanstel? Er zijn vast heel veel mensen met echte problemen die haar veel harder nodig hebben dan ik...

Ze zegt mijn achternaam. 

Ik sta op.

We schudden elkaar de hand. 

(Ik noem mezelf vanaf nu Levina, okè? Dat is makkelijk dan zo afwezig over een naamloze 'ik' praten). 

Loading full article...
Cheers
Gift
Boost
Share to Whatsapp Share to Facebook Share to Pinterest Share to Twitter Share to Telegram Share to LinkedIn Share to Reddit Share with Email

Yvonne
Nu nog een goed iemand vinden waar ze je naar toe verwijst. Iemand die je echt kan helpen.
Reply
Encaustichris
Wow, heel knap geschreven. Ik hoop dat je blijft schrijven! Ik zet het volgknopje aan.
Reply
Ik vertrouw jou
Fijn dat je mij volgt! Fijn dat je luistert!
Reply
More replies (1)
Judith Evelien
Wat heb je dat gedetailleerd en beeldend geschreven. Heel mooi!
Reply
More replies (1)
Hans van Gemert
En je signaal wordt opgepikt!
Reply