Afgelopen zaterdag kregen wij íetsjes vrijheid terug. We mogen vanaf afgelopen zaterdag maar liefst 20 kilometer van onze woning en dat maximaal 3 uur. Wél moeten we nog, tot minstens 15 december een heel A4 invullen om weg te mogen.

We hebben de dagen afgeteld: eíndelijk eens iets anders zien dan onze eigen omgeving! Er bestond ook geen twijfel over: als we dan weer weg mochten, dan wilden de kinderen naar het bos! En uiteraard kregen de vijf wat ze wilden.

Het voelde zo fijn om in het bos te zijn: al die blaadjes op de grond die erom smeekten in de lucht gegooid en geschopt te worden. Al die mooie bomen - de één nog mooi groen, de ander al helemaal kaal. Vijf uitgelaten kinderen, stuk voor stuk zorgeloos en vrij. De frisse lucht was heerlijk: diepe ademteugen gezonde lucht.

En toen kwamen we een meneer tegen.
Met een mondkapje op liep hij langs ons met een enorme bocht.

De kinderen vielen stil. Er werden geen blaadjes meer in de lucht geschopt, niet meer in de lucht geworpen. De lucht leek even net iets minder fris....

We liepen verder, gelukkig hervonden de kinderen zich snel. Ze klommen weer op de ongevallen bomen, ze renden weer door het bos als wilde aapjes.
"Maar toch, mama, is het raar dat die meneer zo loopt, we lopen buiten, in het bos...."
"Ja wijffie,  voor ons is het raar, maar die meneer zal er anders over denken...."
"Hmmmm...., ik wil alleen maar dat het weer zo wordt zoals het was..."
"Ik ook drollie, ik ook..."

#lockdown #frankrijk #france #maatregelen #bos #kinderen #mondkapje #muilkorf #vrijheid #vrijademen #blaadjes

Lockdown door de ogen van een kind