Lockdown in Blajel. afl.38

"Het nieuwe normaal". Wat heb ik een hekel aan die kreet. Alsof 'normaal' een constante toestand is en alles, dus ook normaal, niet voortdurend verandert. Hoewel er ook wel positieve kanten zitten aan de toestand van de laatste maanden, geloof ik dat er maar weinig mensen zijn die de rest van hun leven zo door zouden willen brengen. Moeten we het echt normaal gaan vinden om elkaar niet meer aan te raken, ons niet vrij te kunnen bewegen, voortdurend op onze hoede moeten zijn?

Is het nieuwe normaal dat we oudere mensen in hun huis opsluiten? Misschien niet letterlijk, maar wel zo bang gemaakt en gehouden, dat ze nog amper hun neus buiten de deur durven te steken. Bezoek ontvangen heeft iets van het regiem in een gevangenis. Alleen op afspraak, een beperkt aantal personen, afstand houden en elkaar niet aanraken. Even er op uit, een bezoekje aan je kinderen, het bijwonen van familiefeesten, kan allemaal niet meer. Juist die dingen die de zonnestraaltjes in het leven van veel ouderen vormen en maken dat het leven aantrekkelijk blijft mogen niet meer.

Vanmorgen belde mijn Roemeense boekhoudster, ook een dame op leeftijd met de nodige kwaaltjes. Zij zit al sinds de eerste dagen van de lockdown in haar flat en is ondanks de versoepeling van de regels niet meer buiten geweest. Eigenlijk had ze een tijdje geleden al naar het ziekenhuis gemoeten maar is te bang met als gevolg dat ze nu bijna niet meer kan lopen. Of ik wat verse groenten voor haar wil halen op de markt en wat boodschappen bij de Lidl. Een buurvrouw doet boodschappen voor haar maar die durft ook niet verder als de kiosk op de hoek van de straat. En ja, of ik die dan aan de deur wil hangen want zelfs op 1,5 meter afstand en met een mondkapje durft ze nog steeds niet met mij te praten. Haar kinderen en kleinkinderen heeft ze al maanden alleen via de laptop gezien en gesproken. De zoon die bij haar inwoonde heeft elders onderdak gezocht. Ze vond hem te gevaarlijk omdat hij gewoon elke dag naar zijn werk moest. Is dat haar nieuwe normaal? Ik vrees dat dat normaal haar leven aanzienlijk gaat bekorten en verre van aangenaam maakt.

Mijn eigen "normaal" is nog steeds verre van normaal. Hoewel ik een deel van de regels inmiddels aan mijn laars lap en grotendeels zelf bepaal wat ik verstandig en verantwoord vind, zijn er toch veel zaken die ik echt nooit normaal zal gaan vinden. Aanvankelijk was er het gevoel van als we ons zo goed mogelijk aan de regels houden zijn we er zo snel mogelijk weer doorheen de drijfveer om me dan ook aan die regels te houden. Die houding hadden ook veel Roemenen. Even de schouders er onder en dan zit het er weer op. Nu zijn de meeste mensen het zat en nemen de soms extreem kleine kans op besmetting voor lief. Er wordt weer gezellig gekletst wanneer men elkaar tegenkomt op straat. De mensen zitten weer voor de poort in de avondzon. Men gaat bij elkaar op bezoek en viert verjaardagen. Minstens de helft van de dorpsbewoners draagt geen mondkapje wanneer ze even snel een brood gaan halen en in de winkel staan niet één maar 2 personen die gelijktijdig geholpen worden.

Misschien is het nieuwe normaal wel dat we gaan beseffen dat we allemaal een keer dood gaan. De één wat sneller dan de ander. Dat de medische wetenschap ook zijn grenzen heeft en veel ouderen met een hele reeks kwalen al in blessuretijd of de verlenging leven. Dat steeds meer ouderen het gevoel hebben dat, als het zo verder moet, dit het nieuwe normaal is, het niet meer hoeft, zoals één van mijn buurvrouwen mij toevertrouwde.