Yoors
Premium
Lofzang: van Morisson Hymns to the Silence
Hoe het is om 72 uur in stilte door te brengen. Stilte In een glazen huisje op het Zweedse platteland kun je je drie etmalen geheel terugtrekken. Je hoeft er alleen maar te ‘zijn’.
Stilte: we hebben er weinig van. Lawaai is een bijwerking van ontwikkeling. Vliegverkeer, optrekkende auto’s, claxons en sirenes, een zoemende koelkast, bovenburen en onderburen: onze levens worden onafgebroken begeleid door een dissonante melodie.
Geluidsvervuiling is een doorgaans miskende vorm van milieuvervuiling en is volgens de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) een onderschat risico voor de volksgezondheid. Omgevingslawaai wordt, naast gehoorschade en tinnitus, in verband gebracht met onder andere hart- en vaatziekten, depressie, insomnia, agressie en angststoornissen. Het Europees Milieuagentschap schat dat jaarlijks zo’n 12.000 Europeanen een vroegtijdige dood sterven als gevolg van een teveel aan geluid.
Tegelijkertijd zijn we geneigd elke stilte te vermijden. Lawaai dat ons wordt opgedrongen vinden we ergerlijk, maar zelf doen we er graag nog een schepje bovenop: we verdringen rumoer, of het gebrek daaraan, met een schallende radio, tv-gezever of een afspeellijst die via oordoppen de dagelijkse sleur een soundtrack verleent. In onze broekzak pingt, rinkelt en trilt een telefoon. Elk hiaat in een gesprek moet gevuld met woorden – liever een holle frase dan het ongemak van een zwijgend samenzijn.
Het is een opmerkelijk gegeven: enerzijds romantiseren we stilte, anderzijds lijken we er doodsbang voor. Want wat zullen we vinden in die confrontatie met geluidloosheid?
Na een paar maanden de constante stoorzender die corona heet, denk ik naar die confrontatie te verlangen. In juni, vlak voor midzomer, reis ik naar de West-Zweedse regio Dalsland. Op de grens van bos en water, aan het meer Iväg, staat een glazen huisje, een zogeheten 72 hour glass cabin, gerund door het buitensport- en avonturencentrum Dalslands Aktiviteter.
Een verblijf hier is een oefening in stilte.
De eerste glazen bouwsels werden opgetuigd als onderdeel van een onderzoek naar het verband tussen natuur en stressvermindering. Vijf stadsbewoners met notoir stressvolle beroepen – een Duitse politieagent, een Franse taxichauffeur, een Britse journalist, een Britse tv-presentator en een evenementenorganisator uit New York – verruilden hun hectische levens voor drie etmalen alleen zijn in de Zweedse wildernis. Ieder van hen verbleef in z’n eigen glazen hut. Zonder elektriciteit, zonder buren en ver van de bewoonde wereld.
De onderzoekers stelden vast dat het stressniveau van de proefpersonen binnen 72 uur met 70 procent was afgenomen. Hun bloeddruk en hartslag daalden, terwijl hun welzijn en creativiteit toenamen.
Nu lijkt me deze uitkomst niet voorbehouden aan een verblijf in een 72-uur-cabin. Ga drie – of twee, of vijf of achttien – dagen alleen met een tentje of een camper de natuur in en geheid dat je minder gestresst het bos verlaat dan toen je het betrad.
Maar het gaat om het idee: drie dagen en nachten constant zicht op hemel en aarde. En, in dit geval, de esthetiek ervan. De huisjes voldoen aan alle stereotypes van Scandinavisch design – simpel maar modern, opgetrokken uit uitsluitend natuurlijke materialen, stijlvol – en ze staan op schilderachtige locaties: op een klif, aan een meer, grenzend aan een uitgestrekt woud. Goed, niet ver van mijn hutje staat er nog een, en het activiteitencentrum ligt op amper een kilometer afstand. Maar vanaf mijn locatie is geen mens of bouwwerk te onderscheiden.
Niets te doen
Een bijkomend voordeel van een verblijf hier: alles wordt voor je geregeld. Het bed is gespreid en alle maaltijden worden afgeleverd in de nabijheid van de hut. Het enige dat je zelf nog hoeft te doen is, nou ja: zijn.
Drie dagen geen werk, geen verplichtingen, geen huishoudelijke taken. En ook: drie dagen geen elektriciteit. Geen warm water, geen keuken of badkamer (wel een composttoilet), geen leeslamp. Geen telefoon, muziek of nieuws.
Lees ook: Het Scandinavische ‘friluftsliv’ als oplossing voor de drukte van de stad.
Drie dagen niets, zou je bijna denken – al is er niet zoiets als niets. Dat wat in het bestaan van alledag doorgaat voor niets, of slechts voor het decor van het werkelijke leven, wordt plotseling alles wat er is: de lucht, het licht, de wolken. De reis van de zon door de hemel. Het weer en de veranderende kleuren. #lofzang
Geluidsvervuiling is een doorgaans miskende vorm van milieuvervuiling en is volgens de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) een onderschat risico voor de volksgezondheid. Omgevingslawaai wordt, naast gehoorschade en tinnitus, in verband gebracht met onder andere hart- en vaatziekten, depressie, insomnia, agressie en angststoornissen. Het Europees Milieuagentschap schat dat jaarlijks zo’n 12.000 Europeanen een vroegtijdige dood sterven als gevolg van een teveel aan geluid.
Tegelijkertijd zijn we geneigd elke stilte te vermijden. Lawaai dat ons wordt opgedrongen vinden we ergerlijk, maar zelf doen we er graag nog een schepje bovenop: we verdringen rumoer, of het gebrek daaraan, met een schallende radio, tv-gezever of een afspeellijst die via oordoppen de dagelijkse sleur een soundtrack verleent. In onze broekzak pingt, rinkelt en trilt een telefoon. Elk hiaat in een gesprek moet gevuld met woorden – liever een holle frase dan het ongemak van een zwijgend samenzijn.
Het is een opmerkelijk gegeven: enerzijds romantiseren we stilte, anderzijds lijken we er doodsbang voor. Want wat zullen we vinden in die confrontatie met geluidloosheid?
Na een paar maanden de constante stoorzender die corona heet, denk ik naar die confrontatie te verlangen. In juni, vlak voor midzomer, reis ik naar de West-Zweedse regio Dalsland. Op de grens van bos en water, aan het meer Iväg, staat een glazen huisje, een zogeheten 72 hour glass cabin, gerund door het buitensport- en avonturencentrum Dalslands Aktiviteter.
Een verblijf hier is een oefening in stilte.
De eerste glazen bouwsels werden opgetuigd als onderdeel van een onderzoek naar het verband tussen natuur en stressvermindering. Vijf stadsbewoners met notoir stressvolle beroepen – een Duitse politieagent, een Franse taxichauffeur, een Britse journalist, een Britse tv-presentator en een evenementenorganisator uit New York – verruilden hun hectische levens voor drie etmalen alleen zijn in de Zweedse wildernis. Ieder van hen verbleef in z’n eigen glazen hut. Zonder elektriciteit, zonder buren en ver van de bewoonde wereld.
De onderzoekers stelden vast dat het stressniveau van de proefpersonen binnen 72 uur met 70 procent was afgenomen. Hun bloeddruk en hartslag daalden, terwijl hun welzijn en creativiteit toenamen.
Nu lijkt me deze uitkomst niet voorbehouden aan een verblijf in een 72-uur-cabin. Ga drie – of twee, of vijf of achttien – dagen alleen met een tentje of een camper de natuur in en geheid dat je minder gestresst het bos verlaat dan toen je het betrad.
Maar het gaat om het idee: drie dagen en nachten constant zicht op hemel en aarde. En, in dit geval, de esthetiek ervan. De huisjes voldoen aan alle stereotypes van Scandinavisch design – simpel maar modern, opgetrokken uit uitsluitend natuurlijke materialen, stijlvol – en ze staan op schilderachtige locaties: op een klif, aan een meer, grenzend aan een uitgestrekt woud. Goed, niet ver van mijn hutje staat er nog een, en het activiteitencentrum ligt op amper een kilometer afstand. Maar vanaf mijn locatie is geen mens of bouwwerk te onderscheiden.
Niets te doen
Een bijkomend voordeel van een verblijf hier: alles wordt voor je geregeld. Het bed is gespreid en alle maaltijden worden afgeleverd in de nabijheid van de hut. Het enige dat je zelf nog hoeft te doen is, nou ja: zijn.
Drie dagen geen werk, geen verplichtingen, geen huishoudelijke taken. En ook: drie dagen geen elektriciteit. Geen warm water, geen keuken of badkamer (wel een composttoilet), geen leeslamp. Geen telefoon, muziek of nieuws.
Lees ook: Het Scandinavische ‘friluftsliv’ als oplossing voor de drukte van de stad.
Drie dagen niets, zou je bijna denken – al is er niet zoiets als niets. Dat wat in het bestaan van alledag doorgaat voor niets, of slechts voor het decor van het werkelijke leven, wordt plotseling alles wat er is: de lucht, het licht, de wolken. De reis van de zon door de hemel. Het weer en de veranderende kleuren. #lofzang
Van Morrison - Bring It On Home To Me
2
- Report this post
