Hoed je voor cybercriminelen!
Wat is er leuker dan nieuwe vrienden maken? Vers bloed verzacht het gemoed. Ik maak graag nieuwe vrienden. Temeer omdat het doorgaans iets is wat ongecontroleerd gebeurt. Het overkomt je. Je bent op reis en ontmoet mensen die je leuk vindt. Vaak verlies je elkaar bij thuiskomst uit het oog. Maar soms slaat de vonk over en houd je contact. Leuk! Of je gaat naar een feestje en raakt met iemand aan de praat die je interesses deelt. Fijn! Of er gebeurt iets op straat, waardoor je met een wildvreemde een praatje begint te slaan. Ook daaruit kan een vriendschap ontstaan. Of je krijgt er een nieuwe collega bij, die je zo bevalt dat je er buiten het werk mee afspreekt.
De laatste jaren ontstaan vriendschappen ook op een virtuele manier. Je leert elkaar kennen omdat je beiden op dezelfde social media actief bent. Je praat met elkaar, deelt interesses en soms denk je: zou het niet leuk zijn om de mens achter die berichten eens écht te ontmoeten? Als je denkt dat de interesse wederzijds is, stel je een ontmoeting voor. Als het dan geen teleurstelling wordt, kan ook uit die ontmoeting een vriendschap ontstaan. Mooi toch! Maar doorgaans blijven deze vriendschappen virtueel. Dat kan wel eens tot verwarring leiden. Zeker als je een gigantische hoop volgers hebt, kun je niet alle namen in je geheugen hebben opgeslagen. Sommige namen zijn ook fictief. Of schuilnamen.
Laatst kreeg ik een mail in mijn inbox van een man die ik niet dacht te kennen, maar die blijk gaf van het tegendeel. Uit zijn kort bericht kon ik opmaken dat we op een eerder tijdstip al contact met elkaar hadden gehad. Ik groef in mijn geheugen, maar kon me niks in die zin herinneren. Nochtans leek ik geld van de man tegoed te hebben. 4.385 euro of iets van die strekking. Dat stelde hij onomwonden. Geen onaardig bedrag als aanvulling op mijn maandloon. Om in het bezit te komen van dat geld, moest ik even klikken op een linkje onderaan de mail, mijn gegevens invullen en klaar was kees. Ik zette mijn cursor op de blauwe link en hield mijn wijsvinger in de aanslag boven mijn muisknop. Maar toen ging er plots een alarmbelletje rinkelen in mijn hoofd. Was deze man wel écht een bekende van mij? En waar zou ik dat bedrag dan wel aan hebben verdiend? Ik had bij mijn weten geen prestatie verricht die het innen van deze som zou rechtvaardigen.
Mijn vinger ging van de knop en ik besloot eens rond te vragen bij een paar échte vrienden of zij de man kenden die me aanschreef. Nederlandse vrienden, want in het mailtje was sprake van “de Hollandse methode”.
