Tot ziens, Marianne (deel 1)
“Boris!” De stem van vader galmt luid door de gang.
Ik klap mijn laptop dicht en richt mijn blik verschrikt op de wand voor me. Als vader me op deze manier roept, hangt er onheil in de lucht. Mijn ademhaling wordt meteen een stuk dieper en mijn ogen hechten zich vast aan de kinderlijke Disney-figuurtjes op het behang. Ik vind het opeens hallucinant dat ik als prille twintiger nog iedere nacht tussen de drie goede feeën Flora, Fauna en Mooiweertje slaap. Geen mens is ooit op het idee gekomen om het oude behang dat mijn kinderkamer sierde te overplakken. Dit is toch al te gek!
“Boris!!!”
Ik rijd mijn bureaustoel achteruit. Door de ongelijke vloerplanken lijkt het of er een volgeladen vrachtwagen over een overweg davert. Dat heb je met zo’n aftands huis. Alles heeft zijn beste tijd gehad.
Mooi begin van een verhaal, Lou. Heel onderhoudend en heel sterk in taalgebruik. Het is wel iets om te volgen. Heb je al meer geschreven, naar wat ik lees vermoed ik van wel? :)
Ik ben geen boekenwurm maar kijk uit naar het vervolg.