Luke Perry 1966-2019

Nee, niet mijn net herontdekte crush. Mijn guilty pleasure. Mijn legale reden om Riverdale te kijken. Zeker niet nadat juist hij me vorige week confronteerde met de tragedie van het leven. Ouder worden van lijf en ledematen terwijl de psyche ernstig achterblijft. Best een tragedie zodra je je beseft dat zo'n lekker ding op televisie je kind had kunnen wezen.

Tja, ik kan er niets aan doen. In mijn kop ben ik nog steeds een twintiger. Wel een mid twintiger, iets minder naïef dan met kersvers 20 jaar op de teller. Zo lang ik maar niet in de spiegel kijk kan ik mijn psyche prima voor de gek houden. Misschien omdat ik juist begin 20 chronisch ziek ben geworden. Die jaren zijn volledig aan me voorbij gegaan. Waar anderen daar meestal hun partner treffen, zich settelen en hun leven richting gaan geven, ben ik blijven steken op leven. Letterlijk leven. Het 'geniet van elke dag' leven.

Nu is dat zo'n probleem niet, maar daarnaast lijd ik heel waarschijnlijk aan flinke bindingsangst. Zodra iemand me de moeite waard vindt gooi ik de deur dicht. Toedeledoki en tabé. Ongeschikt als relatiemateriaal, ten voeten uit, mijn persoon. Settelen is er dus nooit van gekomen. Waardoor ik dan wel weer ultiem en schaamteloos mag genieten van het mannelijk schoon. Door mijn achtergebleven mid twintigerbrein ook van onbereikbaar mannelijk schoon. Dean Koontz bijvoorbeeld, wijlen Heath Ledger, Johnny Depp in zijn betere jaren, Luke Perry zonder baard.

Loading full article...