Alweer een tweede mooie brief van jou.
Met koude rillingen heb ik het lied beluisterd, ik kende hem nog niet, maar wat een waarheid in dit lied zeg!
Soms lig ik onder de maan en dank God dat ik adem. Dan bid ik: “Neem mij niet op korte tijd weg, want ik ben hier om een reden”.
Sometimes I lay under the moon and thank God I'm breathing
Then I pray, "Don't take me soon, 'cause I am here for a reason"
All my life I've been waiting for, I've been praying for
For the people to say
That we don't wanna fight no more, there'll be no more wars
And our children will play
One day (One day), one day (One day), one day (Oh-oh-ohh)
Al mijn hele leven wacht ik hierop en bid ik er voor, dat de mensen zullen zeggen: “Dat we niet meer willen vechten, er geen oorlogen meer zullen zijn en onze kinderen weer zullen spelen. Eén dag…
Zoals ik in mijn vorige brief al schreef: de zielenpijn doet meer zeer, dan de pijn van de lichamelijke ongemakken! Hoe bijzonder om dan de middag te openen met dit lied, wat mij zo toegezongen wordt en door merg en been mij kippenvel geeft in het gehele lichaam.
Ik weet dat de mensen dit zingen en dat er velen dit lied vanuit het diepst van hun hart zullen kunnen beamen, maar wat te denken van de vele engelen voor Gods troon? Ik denk dat dit lied gezongen wordt door de vele engelen voor de troon van God de Vader en zullen bidden en pleitten dat het verstand van de mensen zich zullen bekeren om te komen tot dit bijzondere inzicht. Dat op een dag de kinderen weer zullen spelen, zonder zich zorgen te maken over de toekomst en onbevangen de wereld tegemoet te kunnen treden.
Ja, de dag des Heren, de zondag in ons geval. Hoewel ik van mening ben dat het elke dag de dag des Heren is, van maandag tot zondag, ons leven geweid in dienst van Hem en de levende Christus die in ons een goed werk is begonnen. Het is een mooie dag, een dag om tot bezinning te komen. Ons bezinnen op de woorden uit dit lied:
“Neem mij niet op korte tijd weg, want ik ben hier om een reden”.
Wat is die reden? Is dat om een klein lichtpuntje te zijn in deze wereld en verandering teweeg te brengen in de mensen om ons heen, die ons dichter bij die vrede wil brengen? Of het is egocentrisch en gaat het om het eigen ik?
Bij sommige mensen (en helaas constateer ik toch dat dit voor mensen steeds meer gaat gelden), gaat het inderdaad om het eigen ik! Het ego wil immers ook gestreeld worden, toch…?! Het is triest gesteld met de wereld, de schepping die zuchtend en kreunend wacht op de uiteindelijke openbaar wording van de zonen (en dochters) Gods, zoals de Bijbel zegt. Het is het openbaar worden van de verlosten in Christus, die de vrede zouden moeten aanjagen en najagen. Helaas is dat slechts een utopie.
Ieder voor zich en God voor allen, daar heeft het eerder van weg. De Katholiek heeft niet veel op met Artikel 31-kerken, de Baptisten niet met … Vul maar in, terwijl we roepen afgezanten en kinderen van dezelfde God te zijn.
Laat het feest zijn in de huizen,
mensen dansen op de straat.
Als het onrecht buigt voor Jezus
en het volk weer bidden gaat.
Zou er iets veranderen in de wereld als mensen echt weer bidden gaan en het echt zou gaan om de vrede Gods die alle verstand te boven gaat? Ik denk van wel, maar ik zie het (nog) niet gebeuren! Het is vaak meer een uiting van egoïsme, dan dat het werkelijk gaat om een beweging wereldwijd, waarin mensen op de knieën gaan en God werkelijk die vrede kan geven, die ons verstand te boven gaat. Als wij het maar goed hebben, als wij maar gezegend worden. Wat een ander doet is toch niet zo van belang?
Maar is de zondag er niet juist om eens aan die ander te denken? Die vrede die in de kerken vaak worden ervaren, om die niet voor onszelf te houden, maar juist te delen met de mensen om ons heen? Pas dan, en slechts dan alleen, zal het lied wat jij deelde, zo op deze zondag, tot werkelijkheid kunnen komen!
Het is een mooie dag en hier stond de deur van de schuifpui op een kier. Inmiddels is die gesloten omdat er een frisse wind op staat, die het net even te onaangenaam maakte in de kamer. Nu staat het keukenraam open, om zo toch die frisse wind in huis te halen.
Ik hoop en bid, dat het bij jou een feest zal blijven in jou huis, met de vele mooie schilderijen die je hebt gemaakt en die je nog zult maken, daarvan ben ik overtuigd. Dat er nog veel kleur gegeven mag worden aan de doeken, maar ook aan de mensen om je heen.
Vanuit Julianadorp wens ik je de rust en vrede toe.
Hartelijke groet,
Peter
