Voor eeuwig geliefd. Is dat niet een mooie, maar daardoor ook doordringende zin, die je zo nu en dan te horen krijgt?
Vooral in deze dagen, zo vlak voor ‘Valentijnsdag’, zien we hem regelmatig om ons heen op de meest mooie kaarten en als we geluk hebben, mogen we hem zelf ook ontvangen op die 14de februari.
Forever Loved…
Toch is dat niet de reden waarom ik hierover mag, kan en ook wil schrijven vandaag.
Het is naar aanleiding van een ‘spontane vraag’ van Ber Ta, via een privé bericht op mijn FaceBook pagina, of ik misschien eens haar website zou willen promoten.
En ja, dat treft en raakt mijn hart tot in het diepste van mijn ziel!
Waarom?
Omdat Forever Loved staat voor een stuk verdriet, een stuk rouw. Het staat voor het doodgeboren kind in de buik van de moeder. Het staat voor het kind dat het ‘levenslicht niet of slechts van korte duur’ mocht aanschouwen. Voor eeuwig geliefd, maar niet meer onder ons!
En dan ga je nadenken, ga je bidden en kom je tot het besef dat het niet meevalt om, vanuit Bijbels perspectief handen en voeten te geven aan dit stuk verdriet. En toch vond ik een hele mooie tekst, vandaag, die hier zo ontzettend van toepassing is en mag zijn:
Maar kan een vrouw haar zuigeling vergeten
of harteloos zijn tegen het kind dat zij droeg?
Zelfs al zou zij het vergeten,
ik vergeet jou nooit.
Ik heb je in mijn handpalm gegrift,
je muren staan mij steeds voor ogen.
~Jesaja 49:15-16
Ik wil een klein stukje met jullie delen wat op de website al beschreven staat:
Door de jaren heen heb ik mogen ontdekken, hoe mijn eigen verhaal, en mijn eigen verdriet gebruikt worden om andere vrouwen die dit ook mee maken te ondersteunen, te troosten, en een stap verder op weg van verwerking te helpen. Het is iets wat zoveel voorkomt, en waar helaas zo weinig over gesproken wordt. In de generatie voor mij, voor ons, was dit nog erger: Het verlies van een kindje.
Al tijdens de zwangerschap, net na de geboorte of wanneer ze al een paar jaar of misschien meer ouder zijn. Mensen spreken goed bedoelde woorden die pijn doen. En na een tijdje vindt men dat het nu wel over moet zijn. Maar uit eigen ervaring weet ik dat het niet zo werkt. Ook een kindje verliezen tijdens de zwangerschap, hoe vroeg ook, heeft verwerking nodig. Het geeft zoveel verdriet, het is wel je kind wat je verloren hebt. Zo ook het grote verdriet van een kindje verliezen wat je in je armen mocht houden en gelijk weer af moest staan, of wat je al jaren om je heen gehad hebt en liefde mocht geven.
Spreken is zilver, zwijgen is goud:
een tijd om stil te zijn en een tijd om te spreken; ~Prediker 3:7b
Soms valt er niet zo heel veel te zeggen, of in dit geval te schrijven, maar moeten we het zwijgen er toe doen, om goud te bereiken! Spreken is zilver, maar zwijgen is goud (/beter)! Een stil verdriet valt niet uit te leggen, als de ander juist niet midden daardoor is gegaan. En het overkomt ons allemaal, dat we achteraf misschien tot de constatering komen, dat we beter hadden kunnen zwijgen.
Een arm om de persoon heen, in stilte ons gebed ten hemel, is vaak beter voor de ziel van de ander, dan elk ander gesproken woord!
Forever Loved!
Nooit vergeten. Die moeder zal het kindje niet vergeten, Vader God zal het kindje niet vergeten, maar liefdevol omarmen, Hij in Zijn hand, zij in haar hart!
Forever Loved…
Ga jij door dit verdriet heen?
Ben jij jou kindje verloren (korte of langere tijd gelden?
Wil jij meer weten?
Dan wil ik je graag de website http://foreverloved.nl/ van harte aanbevelen.
Misschien mag het jou (ver) troosten, misschien wil je contact zoeken met iemand die ‘echt’ een arm om jou schouder heen kan slaan. Die weet, vanuit persoonlijke ervaring waar jij door heen gaat of bent gegaan. Een luisterend oor, een (stil) gebed, een zwijgend hart, of juist een spreken van hart tot hart.
Van harte aanbevolen!
'Moge de HEER u zegenen en u beschermen, moge de HEER het licht van zijn gelaat over u doen schijnen en u genadig zijn, moge de HEER u zijn gelaat toewenden en u vrede geven.' ~Numeri 6:24-26
Ik wil graag afsluiten met een mooi gedicht van de website:
Je had je oogjes al gesloten
eer je het daglicht had aanschouwd
nog voor je wist wat leven was
was ik al zo met jou vertrouwd
Nog voordat ik je stem zou horen
waren al jouw geluiden verstomd
nooit zal je in ons midden zijn
je hebt gezwegen, eer ik je verstond
Had ik, ook al was het slechts èèn keer
de gelegenheid gehad
om je te vertellen
hoe lief ik je had.
Disclaimer...
Over de kop foto en de laatste foto:
Jozua Jeremia Markus, foto beschikbaar gesteld door
Deborah en Walter Markus.
