Een tijdje weggeweest. Druk met mezelf en zo, je hoort het vast wel meer van mensen.
Vooral degene die tegen een burn-out aan zitten denk ik. Ik ben er ook zo een.
Niet omdat ik zoveel uren maakte op mijn werk. Integendeel. Als accountmanager heb je zoveel vrijheid dat je er best van kan profiteren.
En dat is nu juist waar ik stress van had. Want ik voldeed niet aan de normen van nu. Bezoeken, verkopen, targets, strategieën. Het was gewoon niet mijn ding. Ik verdiende er genoeg geld mee, maar ik maakte het niet genoeg waar. Zo zat het in mijn hoofd, want ik was helemaal niet zo blij met het bedrijf waar ik voor werkte. Hoe kan ik die dan prijzen tegenover mijn klanten?
Nu nog 3 weken werken en dan ben ik werkeloos tot mijn eigen opstart voor mezelf. Mijn verloofde steunt me en vertrouwt me voor 200%.
En geloof me, dat is echt wat je nodig hebt in dit leven. Iemand die in je gelooft. Als je het zelf niet kunt, zoek dan iemand die wel die talenten en jouw mooiigheden wilt zien. Dan leer je wellicht ook meer van jezelf houden.
Als hij er niet was geweest voor me in mijn moeilijkste tijd dan weet ik niet of ik ooit had ingezien hoe mooi en fijn het leven kan zijn.
Want dat is wat ik om me heen meer zie gebeuren. We maken ons zo druk om wat andere mensen doen om ons heen. Soms zo erg dat we onszelf vergeten.
Zijn we zelf wel zo gelukkig? Kijken we niet teveel naar anderen om ons eigen leed te verzachten?
Een opleiding mental coach. Want in mijn gedachten zit nog geprogrammeerd dat ik een opleiding gedaan moet hebben om mensen iets te kunnen bieden wat ik professioneel wil waarmaken.
Zonder diploma's ben je niks en zal je nooit veel geld verdienen. Boterhammen met suiker waren niet eens een straf, maar aan mijn moeders gezichtsuitdrukking bij het voorschotelen daarvan kon ik zien dat het iets is waar ze zich voor schaamde.
Als accountmanager was mijn focus dan ook meer op het geld verdienen, regelmatig uit eten en dagjes “shop, till you drop”.
Ergens zou kun je zeggen dat ik het licht heb gezien. Dat is namelijk niet waar het geluk te vinden is.
Ik geniet nu van mijn opleiding mental coach. Het is mooi dat iets waar je totaal geen idee van hebt toch na een derde les al een behoorlijke impact op je heeft gemaakt.
Ik steek nu in gedachten mijn middelvinger op naar al die herinneringen die me zo tegenhouden om mijn eigen pad te kiezen. Want als ik het bij anderen allemaal zo goed weet, waarom dan bij mezelf niet?
Wat een zielige verhalen zijn er bij mij blijven hangen van vroeger. Iets wat geweest is kun je niet veranderen. Wel hoe je ernaar kijkt.
En ik zie ze nu als de ijzel van komende nacht.
Zo heel af en toe maak je het even mee. Soms komt het voorbij in een flits als in het nieuws of op de radio.
Het mag er dan even zijn, maar je bent op je hoede.
Is dat innerlijke kunst?
