Autisme: waarom je nooit moet denken in limieten

Bijna tien jaar wordt hij. Over een paar dagen. Wat een mijlpaal. Tien jaar geleden zat mijn zoon met zijn tweelingzusje nog warm en veilig in mijn buik. Nog even en ik zou ze eindelijk kunnen zien, leren kennen. Nooit had ik me kunnen bedenken welke hobbels er op ons pad zouden komen, en wat hij me uiteindelijk zou leren in het leven.

Toen mijn zoon 7 jaar was, schreef ik deze blog. Hierin leg ik uit hoe hij zich compleet 'anders' ontwikkelde dan zijn tweelingzusje, dan andere kinderen en uiteindelijk op zijn derde de diagnose autisme spectrum stoornis uit kwam rollen. Met een verstandelijke beperking. En wat we hebben gedaan om hem zo goed mogelijk te helpen.

Dat het zoals in deze blog zou lopen, was toen natuurlijk nog helemaal niet duidelijk. Ik was in eerste instantie behoorlijk geshockeerd. In 1 klap werd de aarde even onder onze voeten weggeslagen. De professionals die hem onderzochten zagen zijn toekomst niet rooskleurig in. Ja ik wist dat het allemaal niet liep zoals je zou willen voor je kind. Ik maakte me ook enorm veel zorgen om hem, maar dat het zó erg zou zijn? Maar doordat hij niet praatte, dat zou hij twee jaar later pas gaan doen, en niet zindelijk was, bleek het ook onmogelijk hem naar een reguliere basisschool te sturen.

Eigenlijk is het nooit een optie geweest ook. We kregen het advies hem naar een ZMLK-school te sturen. Cluster 3 heet het ook wel. Voor Zeer Moeilijk Lerende Kinderen. We bezochten de school die ze ons hadden aangeraden, en toen we daar voor het eerst binnenstapten, moest ik even slikken. Tot dan toe waren we ouders geweest van een tweeling, waarvan het met eentje allemaal wat anders ging. Maar ja, het waren peuters, bijna kleuters. Zo erg viel hij nou ook niet op tussen leeftijdsgenootjes, hij was ook vrij klein voor zijn leeftijd en leek gewoon wat jonger. Hier, die school binnenstappend, werd ik even met de neus op de feiten gedrukt: ons kind ging naar een school voor kinderen met een beperking. Ons kind had zelf dus een beperking. Een handicap, hoe je het ook wil noemen. Het voelt nu heel naar om dit op te schrijven, want ik ben iemand die ieder mens op deze aarde accepteert. Maar voor mij was dit toen een onbekende wereld. Bovendien ga je toch door een soort proces. Je neemt als het ware afscheid van een toekomst die je voor je kind voor ogen had. Niet dat ik die voor hem had ingevuld, maar je hoopt dat je kind zich onbezorgd kan ontwikkelen en uit kan groeien tot een gelukkige en zelfredzame volwassene. Ik had net gehoord dat het maar de vraag was of mijn zoon zich ooit zelf zou kunnen redden. Dat was ik nog steeds aan het verwerken op het moment dat ik die school binnenliep.

Acceptatie