Maar wat nu?
Maar wat nu? Dat was wat me al een paar dagen bezig hield. Ik leefden op dat moment met 3 paniekaanvallen per dag, ik wilden niet meer naar me werk, en wilden alleen nog maar slapen en huilen. Het was tijd, tijd om mijn Burn Out te erkennen en er aan toe te gaan geven. Ik ben mijn stiefvader (bah zo een naar woord!) tot de dag van vandaag ontzettend dankbaar voor wat hij voor mij heeft gedaan! Hij heeft contact gezocht met mijn baas en mij daar per direct weggehaald. Voor ik het wist stond ik mijn tas in te pakken om een bepaalde periode bij mijn Moeder en Stiefvader door te brengen in Duitsland waar zij op dat moment woonachtig waren.
Zij wonen letterlijk in een hutje op de hei en dat was precies wat ik op dat moment nodig had, even weg van alles en iedereen, niemand die me meer lastig kon vallen, even terug naar de basis en naar me zelf. Ik heb daar ongeveer 2 bijna 3 weken doorgebracht, maar daarna brak toch echt de tijd aan om weer terug te keren naar huis, terug naar me partner en "helaas" me nieuwe baan waar ik een contract voor had getekend en uiteraard niet zomaar 1 2 3 onder vandaan kon. Maar ik was er vol van overtuigd dat een nieuwe werkplek waar ik lekker Part-time aan de slag kon mij ging helpen bij mijn beter worden, ik had het gevoel dat ik de wereld weer aan kon, maar wist ik maar beter...
Heb je me blogje helemaal gelezen, en ben je benieuwd hoe mijn persoonlijke verhaal verder gaat? Ik probeer dagelijks een nieuwe blog te posten met opbouw tot hoe het nu met mij gaat en hoe ik met mijn stempeltjes zoals ik mijn Psyche noem, om ga! Bedankt voor het lezen. <3
wwww Word lid en beloon de maker en jezelf!
