Mama, ik blijf een jongen!

20 juli 2018

Vandaag hebben we een afspraak in het VU bij onze vaste psycholoog. De diagnostische fase van Kay is afgerond en nu volgt het 'advies'gesprek.  De diagnostische fase bestond uit veel gesprekken, een twee uur durend psychologisch onderzoek en een onderzoek bij de endocrinoloog, de hormoon dokter. Van hem wisten we al dat de pubertijd bij Kay heel pril is, dus dat hij nog verder in de pubertijd moet komen alvorens ze deze kunnen remmen. Dat onderzoek was een grote teleurstelling voor Kay. 'Stomme dokter' was het eerste wat hij zei toen nadat hij met ferme passen zijn kamer was uitgelopen. De dokter had tevergeefs nog lief geprobeerd te zeggen, "Leuk je te ontmoeten Kay en tot de volgende keer",  "Ja , doei" zei Kay en was hij was al halverwege de gang toen mijn man en ik  netjes afscheid namen van de beste man.

Nu is dus de dag gekomen dat we vol spanning de conclusie van het gehele team te horen gaan krijgen. Eigenlijk weten we allang de uitslag, maar ja wij zijn geen psychiater, psycholoog of een andere arts. Wij zijn maar simpele ouders die vooral het beste voor hun kind willen. Die hun kind gelukkig willen zien. Dus je houdt in je achterhoofd toch nog een slag om de arm. De afspraak is pas laat in de middag, dus een lange dag wachten voor we echt zekerheid hebben. Kay oogt redelijk ontspannen en zit enorm met zijn vader te dollen in de wachtkamer. Ik speel nerveus met mijn mobiele telefoon terwijl de minuten ondertussen voorbij kruipen. Tien minuten na de afgesproken tijd worden we geroepen, eindelijk!

Eerst bespreekt ze de uitslag van het psychologisch onderzoek, geen bijzonderheden, behalve dat er duidelijk uitkomt dat Kay toch echt een jongen wil zijn. Ze kan ons dan ook niets anders vertellen dan dat de conclusie van het hele team 'GENDERDYSFORIE' is! Er valt gelijk tien kilo stenen van mijn schouders, wat een opluchting, vooral voor Kay. Hij straalt dan ook van oor tot oor. Ik voel tranen prikken in mijn ogen, maar weet ze in te slikken, niet hier, niet nu gaan huilen. Een bijzonder moment volgt, Kay, zijn vader en ik moeten tekenen voor de behandeling de komende jaren. Kay zet voor het eerst zijn handtekening met zijn nieuwe naam en doet dat vol overgave.  Wat ben ik enorm trots op deze  dappere, stoere kerel! Kay wordt nu elke drie maanden verwacht, om te kijken hoe het met hem gaat en om de pubertijd in de gaten te houden, want zodra dat echt gaat beginnen wordt er gelijk begonnen met remmen. Zodat er niet verdere borstgroei en ongesteldheid ontstaat.