Mijn vlucht vertrekt over 10 minuten. Druppeltjes versieren als kleine pareltjes mijn voorhoofd. Langs mijn slapen voel ik ze langzaam omlaag rollen, een donker spoortje achter latend als kort bewijs van de weg die ze afgelegd hebben. Nog even en dan kan ik weer normaal adem halen. Nu even op mijn tanden bijten met mijn kaken stevig op elkaar geklemd. Vergeleken bij de bergen die ik al bedwongen heb is dit maar een kleine heuvel. Als de deur zo meteen achter me sluit ben ik veilig en zal ik voortaan mijn nieuwe identiteit gebruiken. Maar nu zal ik mijn angst onder controle houden en focussen op mijn nieuwe leven. Ja, zo zal het gaan. Ineens voel ik een koele hand op mijn schouder, mevrouw….
Vluchten kan niet meer. Het is te laat.

Een stem zegt: “U verliest uw sjaal”.


©Marion2017

Loading full article...

Dit is echt mooi.
Ik ben sprakeloos
Wel in positieve zin :-)
Dank je, dat is een heel mooi compliment
Deze vind ik vandaag pas, mooi !
Mooi Marion. Ik voel m in mijn tenen !!
Erg goed geschreven
Dank je wel Ilse. Fijn om te horen :-)
Tijd voor onze ronde! Maar nog een verhaaltje kunnen lezen en op naar de volgende.
Morgen weer een dag:)
Prachtig verhaaltje..
Dank je wel Laurenca. Goedemorgen
Erg mooie bijdrage. Ik vind de laatste zin erg origineel
Heel mooie invulling van de februari-uitdaging van Miranda :-)
Goed geschreven. Mooi verhaal.
Dank je wel Riek! :-)
Oh wat spannend en goed geschreven.
Een schitterende invulling, Marion, geweldig goed
Die is heel mooi geschreven zeg. Een hele kunst om zoiets in 140 woorden te vatten.
Dank je, dat vind ik super leuk om te doen ook! :-D
Wat een ontknoping! Leuk geschreven!
Mooi geschreven kort verhaal
Dank je wel Johan. Dit was voor een 140 woorden uitdaging, een echte uitdaging dus. :-D
Dat is mooi geschreven