02-06-2018 .. Het woonboerderijtje

Het is een warme en broeierige avond. Op het plein is een podium gebouwd en er treden diverse artiesten op. Voor het podium staat Stella, een vrouw van rond de 40 met 3 vriendinnen en ze kletsen, lachen en dansen.
Het is inmiddels vlak voor middernacht als Stella zegt:
‘Meiden ik moet nu echt gaan, want ik moet morgen weer vroeg op’.
 Ze neemt zoenend afscheid en pakt haar fiets en rijdt richting haar woonboerderijtje.
Vijf maanden geleden had ze het  gekocht. Het boerderijtje was wat in verval geraakt en daarom kon ze ‘m voor niet al teveel euro kopen.

Als thuis komt, zet ze de fiets in de gammele schuur en loopt haar knusse huis binnen.
Ze wordt verwelkomd door de felicitatiekaarten die aan beschilderde wasknijpers aan een lijn in de gang hangen.
In de woonkamer waar een lampje brandt, die is aangegaan op de tijdschakelaar, ziet ze Poes achter een vlieg aan rennen.
Ze gooit haar schoenen uit en ploft op de bank en geniet nog van een laatste wijntje. Terwijl ze naar Poes en haar caprioloen kijkt, ruikt ze de  bloemkool die ze die avond heeft gegeten en steekt een wierookje aan om de geur te verdrijven.
Ze kijkt naar buiten en geniet van het silhouet van de vervallen houten schuur met z’n zwarte golfdak.
Ze moet half in slaap gedommeld zijn, want ze wordt wakker als ze geluid uit de schuur hoort komen.
Ze staat op en ziet dat ook Poes naar de schuur staart.
Er is iets niet in de haak, denkt Poes. Haar ogen worden schoteltjes als ze haar vrouwtje naar de schuur ziet lopen en de deur opent en sluit.
“Ooooooh wat doe je nou !” mauwt Poes luid. Ze springt van de vensterbank en loopt snel naar de plek des onheils.
Door de kier in de deur glipt Poes naar binnen en staat stokstijf stil. Ze kromt haar rug en haar haren staan recht overeind terwijl ze hard blaast en krijst naar het tafereel wat ze ziet.
Stella draait zich om en roept Poes. “Kom maar”, zegt ze liefjes.
“No way dat ik kom”, krijst Poes terug.
Stella draait zich weer terug als ze Poes niet kan lokken.
Vele gedaantes zweven door de ruimte en Stella ook.
Ze pakten een levensloze vrouw op en Stella zaagt haar schedeldak eraf, waardoor haar hersenen bloot komen te liggen. Een afgrijselijke lachen klinkt, waarop één van de vrouwen zegt:
“Zoals verwacht is de inhoud niet groter dan een miezerig kleine mislukte walnoot. Pak een pincet en pluk ceremonieel haar schedel leeg en gooi die waardeloze inhoud in de prullenbak. Daar waar ze thuishoort ! Het Loeder !“
Poes kijkt met grote ogen naar Het Loeder  die inmiddels onthoofd als oud vuil op de grond ligt.
Een vrouw in het midden heeft een afwasborstel in haar hand. Deze doopt ze in de bloederige schedel en zegende iedere aanwezige met de woorden: 
“Vanaf nu behoren jullie tot de geheime genootschap der TakkeTeven.
Dood aan de Loeders !”

Kopfoto: pxhere.com
n.a.v. de schrijfuitdaging van Hans van Gemert