Erik zoekt ruzie met Leonie

Wat hieraan vooraf ging, lees je hier. Deel 1 van Leonie vind je hier.

Erik was niet veel later thuisgekomen. De sfeer tussen hen was direct beladen, heel anders dan het anders was, als ze in het huis was om eten te koken voor het gezin. Ze gedroegen zich dan kennelijk allebei anders voor de kinderen.

‘Ik begrijp jou echt niet’, was hij zijn betoog begonnen. ‘ik snap niet dat je dit allemaal wil doorzetten, dat je dit je kinderen aan wil doen. Ben ik dan echt zo’n vreselijke man? Ik snap niet dat je dit mooie huis opgeeft, het huis waar je je hele ziel en zaligheid in hebt gestopt en dat je nu in je eentje gelukkig denkt te worden in zo’n appartementje’. Leonie had getwijfeld, moest ze hier nu op ingaan? Weer? Dit gesprek hadden ze al zo vaak gevoerd, maar kennelijk kon ze geen antwoord geven dat voor Erik voldoende was. Hij bleef met vragen zitten. Veel verder dan ‘zo zit het helemaal niet, je begrijpt het gewoon niet’, kwam ze niet, maar dat was dan voor Erik weer een uitnodiging om verder te vragen: ‘maar hoe zit het dan? Leg me dat dan uit, geef me gewoon eens een antwoord waar ik iets mee kan’. Ze wist dat hij boos zou worden, dat hij wanhopig zou worden. Als ze nu geen antwoord gaf, dan gebeurde dat, maar ook als ze wel antwoord gaf. Hij zou het niet begrijpen, het was nooit een bevredigend antwoord voor hem. Ze hadden dit gesprek al zo vaak gevoerd en Leonie was moe, ze had hier geen zin meer in. Dat was dus wat ze tegen hem zei. Ze wilde niet dat de kinderen boven wakker zouden worden van ruzie, die fase hadden ze nu wel gehad, zij had het afgesloten, zij had zichzelf al emotioneel losgemaakt van Erik. Hij had dat nog niet gedaan.

Ze pakte haar tas en liep naar de deur, waar Erik achter haar aan kwam. ‘Toe Erik, alsjeblieft, het verandert niks, ik kan alleen maar zeggen wat je al honderden keren gehoord hebt, laat het achter je en kijk vooruit’, fluisterde ze bijna. De voordeur was al open, ze had er geen behoefte aan de buurt een theatervoorstelling te bezorgen waar ze het nog maanden over zouden hebben. Erik leek het te begrijpen. ‘Ik hoop alleen dat als je spijt krijgt, volgende week, volgende maand, whatever, over een paar jaar desnoods, dat je dan niet te trots bent om het te zeggen. We kunnen altijd praten, ik zal je altijd terug willen. Wat kan ik doen om dit ongedaan te maken?’ Hij smeekte nu bijna en Leonie voelde een steek in haar hart. Ze wist dat het niet Erik’s keuze was om te scheiden, ze wist dat hij nog van haar hield, maar ze moest nu doorzetten. ‘Sorry, het kan niet...’ mompelde ze en ze liep in het donker naar haar auto toe.

Het vervolg lees je hier.