Leonie heeft een moeilijk gesprek

Het vorige deel van dit vervolgverhaal lees je hier, wil je vanaf deel 1 instappen? Dan kan dat hier.

Erik had het niet echt begrepen toen ze er vanochtend over begonnen was. “Maar waarom?” had hij gevraagd, “ik leg je geen strobreed in de weg, ook al ben ik het helemaal niet eens met de gang van zaken. Waarom moet je nu al daar blijven slapen? Vanwaar de haast? En hoe wil je dat de kinderen uitleggen?” Hij was gefrustreerd en teleurgesteld. Als het aan hem had gelegen, zou er nooit een scheiding zijn geweest. Natuurlijk vond hij ook wel dat het beter kon tussen hen tweeën, maar hij vond het best acceptabel zoals het ging. Er was overal wel eens iets tenslotte en hoe wist ze zo zeker dat ze van deze stap gelukkiger ging worden? Hoe kon ze gelukkiger worden als ze vier mensen ongelukkiger maakte?

Ze was ook niet goed in staat om het uit te leggen. Ze moest haar gevoel volgen, maar geef daar maar eens woorden aan. Zij en Erik waren uit elkaar gegroeid en misschien wel al veel langer dan zij beiden vermoedden. Hoe gaat zoiets? Tja, zoals bij zovelen, allebei druk met hun banen, drie jonge kinderen op te voeden, druk druk druk. En op een dag word je wakker en kijk je naar de ander en realiseer je je dat je je al in geen tijden hebt afgevraagd hoe het met hem gaat, en, erger nog, dat het je niet echt meer interesseert, dat je geen zin meer hebt om je in hem te verdiepen, ook omdat hij dat ook niet in jou doet. Leonie had al maanden met dat rotgevoel rondgelopen. Wat moest ze? Je ging toch ook niet zomaar weg bij iemand? Zonder echte reden? Hij was goed voor de kinderen en toch ook wel goed voor haar? Goed genoeg? Vanwaar dan dat knagende gevoel? Die onvrede? Mocht ze het de kinderen wel aan doen? Zouden die niet woedend op haar zijn en het haar verwijten? Straks wilden ze haar niet meer zien. Zou ze het wel redden in de grote boze buitenwereld in haar eentje met de zorg voor de kinderen? En haar baan dan? En financieel?

Miljoenen vragen waren door haar hoofd gegaan in die tijd en natuurlijk had Erik ook wel iets gevoeld. Dramatische gesprekken volgden, waarin Erik aangaf haar niet kwijt te willen, beloofde beter zijn best te doen en schermde met de kinderen. Rationeel gezien gaf ze hem gelijk, maar gevoelsmatig was het een heel ander verhaal. Ze wilde niet meer met hem verder, haar toekomst was niet samen met hem. Op een bepaalde manier hield ze heus nog van Erik, maar niet als man, niet als partner, als levensmaatje. Je kon tenslotte niet je leven delen met iedereen waar je van hield. Ze kende genoeg mensen waar ze wel van hield, van haar zus, haar ouders natuurlijk, haar kinderen en ook van Ilse, haar beste vriendin, maar met geen van hen zou ze kunnen en willen samenwonen of zelfs maar lang mee op vakantie willen gaan. Er moest meer zijn dan dat. Er moest een band zijn vanuit liefde en die band was ergens onderweg langzaam versleten, zonder dat ze het in de gaten hadden gehad, en nu was hij stuk, kapot, vergaan. Niet te repareren.

Verder lezen? Dat kan hier.