Leonie heeft geen griep

#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Na haar scheiding bouwt ze haar nieuwe leven op. Met buurvrouw Mandy heeft ze eetafspraken van het goede soort: Mandy kookt! Ook de liefde komt weer om de hoek kijken, met alle gevolgen van dien.

Uiteindelijk had ze Mandy een berichtje gestuurd dat ze het vanavond wel zou redden. Om half acht klopte Judith op de deur. Ze had een boodschappentas bij zich. “Ik heb wat boodschappen voor je gehaald, je klonk verward en ik wist niet of dat door een griepje ofzo kwam. Ik dacht: misschien ben je te ziek om naar de winkels te gaan”. Judith liep met de tas naar Leonie’s keuken en zette hem op het aanrecht. Ze haalde er een paar bananen uit, een pak sinaasappelsap, wat biscuitjes. “Maar volgens mij heb je geen griep”, zei ze tegen Leonie die in de deuropening was blijven staan. “Nee, dat is het inderdaad niet”, zei Leonie met een schorre stem. Leonie herpakte zichzelf en liep zelfverzekerd de keuken in. “Wil je koffie?” vroeg ze Judith. Die knikte.

Toen ze samen in de woonkamer zaten, deed Leonie een poging om Judith te vertellen wat er aan de hand was. Maar het lukte gewoon niet. Ze kreeg de woorden haar mond niet uit. Dus liet ze maar in het midden wat er precies speelde en hintte ze in de richting van de kinderen en Erik en zijn nieuwe vriendin. Dat ze bijna de hele nacht wakker had gelegen en daarom niet in staat was geweest naar haar werk te komen. Judith voelde dat ze niet verder moest vragen, dus die begon over haar moestuin en dat ze van de week de doperwten en de kapucijners had gezaaid. Ze werd daar zo enthousiast van, dat het rare gevoel dat even tussen hen in hing al snel verdwenen was. Leonie had niets met tuinen, laat staan met een moestuin, maar ze vond het altijd wel grappig hoe enthousiast Judith ervan werd. En eerlijk is eerlijk, ze kreeg weleens wat van de oogst van Judith’s moestuin en dat waren de heerlijkste doperwten die ze ooit geproefd had.

Om negen uur was Judith weer weggegaan en zat Leonie weer alleen op de bank. Waarom had ze Judith niet vertrouwd met haar zorgen? Ze wist zeker dat Judith daar vertrouwelijk mee om zou gaan en niet vreemd zou reageren. Toch had iets haar weerhouden om het aan haar te vertellen. Leonie besloot dat dat kwam omdat ze zelf in de ontkenningsfase zat. Een uur later zat ze nog op de bank. En toch moest ze haar verhaal kwijt! Ze bleef met haar gedachten maar in rondjes lopen, ze had de input van iemand anders nodig. Ze pakte haar mobiel en appte Ilse. Meteen werd ze nerveus. Help! Wat als ze reageerde? Misschien lag Ilse al in bed of was ze met andere dingen bezig en keek ze niet meer op haar telefoon. Een deel van Leonie hoopte daarop.