#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Ze is net gescheiden en verhuisd naar haar eigen appartementje, waar ze een nieuw leven opbouwt, samen met haar drie kinderen waarover ze het co-ouderschap deelt met haar ex-man. Je kunt het verhaal vanaf deel 1 lezen via deze link.
Wat aan dit deel vooraf ging, lees je via de link hieronder.
Het appartement naast Leonie had een paar weken te koop gestaan. Ze had er niet veel beweging gezien, totdat er in een weekend ineens wat mensen kwamen, kennelijk kinderen van de oude vrouw die er officieel woonde. Dozen vol spullen werden er afgevoerd, evenals de meubels. Het weekend erna waren er nog wat mensen geweest om de laatste spullen weg te halen, daarna was het stil geweest. Leonie begon wel een beetje nieuwsgierig te worden wie haar nieuwe buren zouden worden. Weer oudere mensen? Een jong stel? Kinderen? Het kon natuurlijk van alles zijn. Ze had ook niet gezien of er veel bezichtigingen waren geweest, maar zelf was ze ook vaak niet thuis en omdat het het huis dichterbij het trappenhuis betrof, hoefden ze ook niet langs haar appartement te lopen.
Op een donderdagavond om een uur of zeven ging de voordeurbel. Een slanke, lange vrouw stond voor de deur. Leonie deed de deur open en keek de vrouw vragend aan.
‘Hoi, ik ben Mandy, ik kom naast je wonen!’ zei de vrouw terwijl ze met haar hoofd knikte in de richting van het lege appartement naast Leonie’s huis.
“Mandy…’ zei Leonie, wat afwezig. ‘Ja, naar het liedje van Barry Manilow, mijn ouders waren fan, mijn broer heet Barry’, Mandy sloeg haar ogen ten hemel. DIt moest de miljoenste keer zijn dat ze dit vertelde. Leonie schoot in de lach. ‘Ik ben Leonie, geen idee eigenlijk waarom ik zo heet’. Nu moest Mandy lachen. ‘Tja, zo kun je het ook zien, ik weet tenminste de reden achter mijn naam’. ‘Hey, maar wat leuk, heb je vandaag de sleutel gekregen?’ vroeg Leonie. ‘Ja, vanmiddag. Maar ik kom hier nog niet meteen wonen hoor, het is allemaal een beetje raar gelopen, dus ik ga morgen eerst twee weken op vakantie. In de tussentijd wordt er wel vast wat verbouwd, want er moet wel het nodige aan gebeuren. Maar dan weet je wat je naast je krijgt’. ‘Ik beschouw mezelf als gewaarschuwd’, sprak Leonie plechtig. Wat een leuk mens is dit! Ze verheugde zich al op de komst van haar buurvrouw. ‘Wil je wat drinken anders?’ stelde Leonie voor. ‘Dan kun je meteen kijken wat ik ervan gemaakt heb, ik woon hier ook nog niet lang’.
Mandy ging op het aanbod in. Leonie liet haar haar appartement zien. ‘Kom je hier alleen wonen?’ vroeg ze. Mandy knikte. ‘Ja, ik ben alleen, altijd geweest ook hoor, tenminste, ik heb weleens relaties gehad, maar nooit lang. Ik ben een eenling’, ze keek er vastberaden bij. ‘Geen kinderen dus ook, en ook geen huisdieren. Ik ben stewardess, vaak internationale vluchten, dan ben ik een paar dagen weg, dan zijn verplichtingen als huisdieren niet handig’. Leonie knikte. “Maar… ik ga er weer vandoor. Jij hebt vast ook wel wat anders te doen en ik ook!” Mandy stond op en liep naar de deur, ondertussen keek ze naar Leonie’s kast. “Ik moet ook eens een keertje kijken in die kringloopwinkel hier, alhoewel… ik heb niet echt spullen nodig, maar die kasten van jou zijn zo leuk!” Leonie kon dat alleen maar beamen. “Nou, bye!” zwaaide Mandy bij de deur. “Tot gauw, en als je last hebt van de bouwvakkers, zeg je er gewoon iets van hoor!” Leonie bleef glimlachend achter, de energie die Mandy bij zich had, was nog voelbaar in het appartement.
