Wat vooraf ging lees je in het blog hierboven. Deel 1 van Leonie vind je hier.
Het was raar te weten dat haar kinderen nu met Erik aan de keukentafel zaten en dat zij er niet bij was, dat ze ze niet zou zien vandaag. Het stemmetje in haar hoofd vertelde haar dat dit haar eigen keuze was en dat was natuurlijk zo, ze zou er wel aan wennen.
‘s Morgens was ze naar Erik’s huis gereden en haar vader was ook gekomen. Hij had een aanhangwagen geleend van een buurman en samen hadden ze daar de bank op getild en later nog een keer de eettafel en de stoelen. De auto’s hadden ze vol gezet met dozen en tassen en later nog een keer met alle kleding van Leonie die uit de hangkast kwam. ‘Jij hebt niet te weinig kleren geloof ik’, had haar vader opgemerkt nadat er in zijn ogen geen einde leek te komen aan de stroom kleding. Ze had gegrinnikt. Toen alles uit het huis leek te zijn was ze nog een keer van boven naar beneden gelopen, ze had ieder kastdeurtje nog een keer open gedaan om te zien of ze niets vergeten was. Onder Erik’s bed stonden nog haar pantoffels en in zijn nachtkastje lag nog een boek dat van haar was. Ze had de babyboeken die bij de kinderen in de kamers stonden ook meegenomen. Die had zij al die jaren tenslotte bijgehouden, dus ze vond dat die bij haar moesten staan. Als laatste viel haar oog ineens op de kapstok, daar had ze al een tijd niet naar gekeken, realiseerde ze zich. Er hingen nog een paar jassen van haar aan en ze nam ook nog even de mandjes door die bovenop de kapstok stonden. Daar haalde ze nog haar handschoenen en een paar sjaals uit. Die was ze dus bijna vergeten. Ze keek nog één keer in de woonkamer en legde toen haar huissleutel op de keukentafel, de nieuwe keukentafel van Erik, zoals ze met hem had afgesproken.
Dit was het dan. Het einde van de periode dat ze hier had gewoond, het einde van haar gezin. Ze voelde er nu even niet zoveel bij. Ze zat in deze rollercoaster en ze moest nu dóór, zo voelde ze dat. Ze draaide zich om, deed de keukendeur achter zich dicht en trok ook de voordeur dicht. Haar vader stond bij het tuinhekje op haar te wachten.
‘Gelukt meisje?’ zei hij en sloeg zijn arm om haar heen.
‘Ja, gelukt’, zei ze en ze knikte naar de tas spullen die ze nog uit het huis had gehaald.
‘Dit is het laatste, ik was bijna mijn jassen vergeten’, grinnikte ze. Haar vader nam de jassen, die ze over haar arm had gehangen, van haar over.
‘Tja, dat kunnen we niet hebben’, zei hij en hij legde ze op de achterbank van zijn auto. Ze stapte aan de passagierskant van haar vader’s auto in en samen reden ze naar haar appartement, naar haar nieuwe leven. Nu kon het echt beginnen.
