Leonie vertelt het haar kinderen

Wat hieraan vooraf ging, kun je hier lezen. En hier kun je vanaf deel 1 instappen.

‘Maar… kom je dan nog wel hier slapen, ik bedoel, een andere keer?’ Ismay begreep het niet en het was misschien ook wel niet te begrijpen voor haar jongste.

‘Nou, misschien wel niet. Kijk, eerst ga ik er logeren zodat ik makkelijk meteen aan het werk kan in het huis en als het klaar is, ga ik er natuurlijk wonen, dan slaap ik er altijd’, legde ze uit. ‘En jullie natuurlijk ook! Zo lang het nog niet af is, niet, maar als het klaar is, komen jullie de helft van de nachten ook in dat huis slapen toch? In jullie nieuwe kamers?’ Ze realiseerde dat haar toon nogal kinderlijk was, ze vertelde het ook vooral op deze manier aan Ismay, maar het kwam ook omdat ze zich onzeker voelde over de boodschap. ‘Het is nu best raar, maar we wennen er echt wel aan allemaal. En ik haal je gewoon uit school en ik eet nog gewoon met jullie en papa in papa’s huis, maar als ik dan ‘s avonds aan het klussen ben in het nieuwe huis, is het makkelijker als ik er dan kan blijven, dat ik niet weer op pad moet’. Ze vond het zelf klinken als een zwak excuus. Ze hoopte maar dat haar kinderen niet al te lastige vragen gingen stellen, want ze wist niet of ze in staat was daar goed antwoord op te geven. Ze voelde zich moe en zwak.

‘Als ik je uit school haal, kom je mee naar het nieuwe huis, dus dan kun je me misschien helpen, of je neemt wat spulletjes mee om je te vermaken en jullie…’ ze keek naar Julia en Martijn ‘kunnen natuurlijk gewoon ook langskomen om te helpen, of gewoon om er te zijn of om bij mij te zijn’. Martijn knikte, maar Julia keek de andere kant op. ‘Juul, jij kan je eigen kamer wel schilderen misschien? En je mag nog nadenken over wat voor gordijnen je wil’.

‘Ik zie het nog wel’, zei Julia en ze stond op.‘Dit was het?’ vroeg ze haar moeder. ‘Ja Julia, dit was het voor nu’. Julia liep de kamer uit en Leonie richtte zich tot haar jongste twee. ‘Ismay, als jij nu even wat dingetjes verzamelt die je kunt doen, tekenspullen ofzo, je computerspelletje, dan gaan wij zo naar het nieuwe huis. Martijn, wil jij ook mee? Je kunt ook buiten op het veldje spelen.’ ‘Nee, ik ga op mijn kamer computeren’, zei Martijn. ‘Oké schat, dat is goed’, zei Leonie terwijl ze haar hand door zijn haar haalde. Leonie keek in de tas met spullen die ze klaar had gezet om mee te nemen naar haar huisje en deed er nog wat pakjes drinken en wat koekjes in voor Ismay, die met een tasje de trap af kwam en samen liepen ze naar Leonie’s auto.