#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Ze bouwt na haar scheiding een nieuw leven op met haar drie kinderen. Haar ouders wonen vlakbij en haar zus verwacht haar tweede kind. Haar vriendin Ilse heeft relatieproblemen en met haar buurvrouw Mandy heeft ze eetafspraken van het goede soort: Mandy kookt! 

Zaterdagochtend kwamen Leonie’s kinderen weer thuis. De heen-en-weer-krat werd zomaar, zonder dat ze er iets over gezegd had, uitgepakt en opgeruimd. Had haar slechte humeur van vorige week dus toch wat opgeleverd! “Hè, wat fijn dat dat meteen even gedaan wordt” complimenteerde Leonie haar kinderen. Julia ging met haar laptop op bed liggen Netflixen en Ismay haalde een tas met lapjes stof tevoorschijn en ging zitten knutselen aan de eettafel. Haar jongste kon altijd zo heerlijk knutselen! Een tas met wat lapjes, wol en lijm en natuurlijk de onvermijdelijke doosjes glitters en Ismay was uren zoet.

Martijn gedroeg zich anders dan anders, vond Leonie. “Is er iets, kerel?” had ze gevraagd terwijl ze met haar hand door zijn haar woelde, maar daar had hij afwerend op gereageerd. Het zou vanzelf wel komen, dacht ze. Maar even in de gaten houden.

Leonie was al vroeg op de markt geweest en was daar Ilse tegen gekomen. Ze hadden afgesproken om de volgende ochtend samen even te gaan wandelen. Dat moesten moeders doen om elkaar privé te spreken zonder oortjes die meeluisterden. Leonie vond het wel fijn om te wandelen, maar het kwam er veel vaker niet dan wel van, dus dit was wel een goede afspraak. Misschien konden ze er een wekelijks terugkerend ritueel van maken, dan wandelde ze in ieder geval nog één keer per week. Er was nog een oplossing om haar tot wandelen te verplichten en Leonie wist al dat die door haar kinderen met gejuich zou worden ontvangen, namelijk een hond nemen. Dat leek Leonie ook wel leuk, maar de verplichting hield haar tegen. Bovendien waren haar kinderen er maar de helft van de tijd en zou het er toch op neerkomen dat zij bij nacht en ontij met het beestje buiten liep. Af en toe wandelen was prima, maar verplicht drie keer per dag? Toch speelde de gedachte aan een hond al een tijdje in haar achterhoofd. Ze wist dat ze dit niet met haar kinderen moest bespreken, want dan ontkwam ze er niet meer aan!

Loading full article...