#Leonie is een vrouw van tegen de veertig, ze zou je buurvrouw kunnen zijn. Ze is net gescheiden en verhuisd naar haar eigen appartementje, waar ze een nieuw leven opbouwt, samen met haar drie kinderen waarover ze het co-ouderschap deelt met haar ex-man. Deel 1 van dit vervolgverhaal vind je hier.
Wat aan dit deel vooraf ging, lees je via de link hieronder.
Leonie zat op de bank te appen met Dagmar over haar zwangerschap en de toekomstplannen toen Ismay naast haar kwam zitten. "Met wie praat je?" vroeg ze. "Met Dagmar", vertelde Leonie. "Ga je zo voorlezen?" vroeg Ismay. Leonie knikte. "Dat is goed, schat. Trek jij je pyjama vast aan en poets je tanden, dan kom ik er zo aan". Ismay huppelde de kamer uit. Leonie kletste nog even met haar zus via whatsapp. De misselijkheid vierde nog hoogtij bij Dagmar. Binnenkort mocht ze voor het eerst naar de verloskundige. Ze had Leonie gevraagd of die ook een keertje mee wilde, in een later stadium, want de eerste keer ging Michiel natuurlijk mee. Over de toekomst waren ze nog wat aan het stoeien. Ze wilden uiteraard gaan samenwonen nu er een kind op komst was, maar hoe dat er precies uit zou komen te zien, daar waren ze nog niet uit. Toen Ismay de kamer weer in kwam in pyjama en met gepoetste tanden, beëindigde ze het gesprek en ging met haar dochter mee om die een verhaaltje voor te lezen. Ismay was gek op het grote sprookjesboek. Als ze het kon beramen liet ze Leonie minimaal twee verhalen voorlezen. Vanavond viel de keuze op het verhaal van Assepoester. Leonie negeerde Ismay’s smeekbede om een tweede verhaal, stopte haar dochter in en wenste haar een goede nacht.
Toen ze weer op de bank zat en haar telefoon pakte, zag ze dat ze een appje had van Ilse.
"Hoe is het met je?" vroeg ze haar vriendin. "Wel goed", antwoordde Ilse. "Vincent gedraagt zich voorbeeldig". Leonie snoof. Dat zal best, die was natuurlijk geschrokken van Ilse’s ontdekking en de confrontatie met zijn misstap. Leonie vroeg zich af hoe lang deze periode van goed gedrag zou duren. Ze hoopte voor haar vriendin dat het een definitieve gedragswijziging was. "En hoe voel jij je daarbij?" vroeg Leonie. Het duurde een tijdje voor er een antwoord van Ilse kwam. "Tja, dat weet ik niet goed. Aan de ene kant wil ik erin geloven en vergeten wat er is gebeurd, maar dat kan natuurlijk niet. Ik ben bang. Ik ben bang dat het weer gebeurt, Leonie". Tja, dat was de wond die was geslagen. Het vertrouwen had een flinke deuk opgelopen en of die wond zou genezen en hoe snel en wat voor litteken er achter zou blijven, dat was de grote vraag. "Snap ik", antwoordde Leonie. Ze wist ook niet zo goed wat ze erover zeggen moest. "Je kunt ook altijd zelf een keuze maken natuurlijk", schreef ze tenslotte, maar voegde eraan toe "maar ik begrijp heus dat dat heel moeilijk is". Weer bleef het even stil. "Weet ik Leonie, maar dat wil ik niet. Dat kan ik niet, voor mijn kinderen. Jij bent daar voorbij, voor jou is het anders". Dat begreep Leonie heel goed. "Als je maar weet dat je altijd bij mij terecht kan, altijd! Ongeacht welke keuze je wel of niet maakt en of ik dat ook zou doen". Ze voegde een smiley toe met een hartje. Ilse antwoordde door dezelfde smiley terug te sturen.
