Nu de vlinderstruiken, maar ook de brandnetels langs het wandelpad bloeien, is het voor mij de uitgelezen tijd om vlinders te spotten . De vlinderstruik, die niet voor niets zo heet, is in trek bij veel vlinders. Dat ook brandnetels bij veel vlinders in trek zijn, dat is bij minder mensen bekend. Als ik in de brandnetels sta te turen, krijg ik nogal eens gniffelend de opmerking, ‘mooie brandnetels.’
Ik zeg meestal wel terug, ‘ach ja als je niet naar de brandnetels kijkt, dan mis je ook de mooiste vlinders. Immers veel vlinders gebruiken juist brandnetels om eitjes op te leggen, rupsen hebben natuurlijk veel voedsel nodig en dat vinden ze, juist in het blad van de brandnetel. Dus blijf ik kijken bij de brandnetels, op zoek naar bijzondere vlinders.
Vandaag zie ik zonder moeite geheel witte geaderde witjes ,koolwitjes met zwarte vleugelpuntjes ,velgekleurde dagpauwoog en oranje gehakkelde aurelia’s. Tussen al die fladderende diertjes zoek ik naar die ene vlinder, die voor mij bijzonder is. Na even zoeken, heb ik geluk.
Ze zit op een brandnetel. Haar oranje gekartelde vleugels wijd gespreid om de warmte van de zon te vangen. Misschien ziet ze er op het eerste gezicht voor jou niet zo bijzonder uit. Haar oranjebruine kleur is wat flets en van haar rechter onder vleugel is het grootste deel verdwenen. Niets bijzonders toch? Of wel?
Denk je eens in hoe het komt dat deze vlinder er zo uit ziet. Zo is ze niet uit haar cocon gekropen. Toen ze in het zonnetje haar gekartelde oranjebruine vleugels voor de eerste keer uitspreiden, was het al bijna oktober, dus moest ze al snel een plekje zoeken om te overwinteren. In een holle boom, onder een bedje met bladeren bracht ze de winter door. Toen het begin april warmer werd, kwam ze tevoorschijn en vloog van bloem naar bloem, al fladderend raakte ze wel eens een takje. Een vogel dacht dat ze een lekker hapje was, maar ze is ontsnapt. Helaas heeft ze daarbij een stukje vleugel verloren. De zon verbleekte haar vleugels en de tijd maakte ze dunner. Ze zal niet lang meer leven, maar dat geeft niet, ze heeft immers haar eitjes al gelegd op de brandnetels langs het pad.
Ze had net zo goed een koolwitje kunnen zijn of een dagpauwoog, dat maakt mij niets uit. Ik stel mijn fototoestel in en maak een foto, vanavond prijkt haar foto op mijn facebookpagina. Getekend door het leven, dat is wat voor mij deze vlinder bijzonder maakt.
Vele foto’s van prachtige vlinders zie ik zomers op facebook voorbij komen, ze zijn stuk voor stuk perfect. Natuurlijk begrijp ik dat je net die vlinders graag bekijkt en fotografeert, maar kijk ook eens naar die andere vlinder, die wat onbeholpen fladdert, die niet zo mooi meer is, zij vertelt pas echt een verhaal.
