Hoe het begon.
Ja! Er zijn al veel blogs over moeder worden en moeder zijn, maar iedereen ervaart het op zijn eigen manier.
Twee jaar geleden begonnen mijn man en ik een kinderwens te uiten, mijn man dacht dat het allemaal zeer rap zou gaan, want de mensen rondom ons, kregen kinderen alsof het niets was. Omdat er geen fertiliteitsproblemen gekend waren in onze families, dacht ik ook, dit zal wel snel goed komen. Maar na een jaar en half, werd ons verteld, na een aantal testen, dat het bij ons niet zo makkelijk zou verlopen en we een afspraak moesten maken bij een fertiliteitsziekenhuis. Mensen rond ons, vertelden ons hoe we het gewoon moesten loslaten, er niet over moesten denken. Maar dat deden we niet, nooit gedaan, we besloten dat ik zou stoppen met de pil en dan zouden zien wanneer het kwam, geen ovulatie testen of andere rare truckjes, gewoon de natuur zijn gang laten gaan.
Ik nam een afspraak in februari, maar zegde die af. Iets in mijn leefde in tweestrijd. Ik was het meisje die steeds zei 'als je geen kind krijgt, is de tijd niet rijp of hoort het zo te zijn'. Familie en vrienden die erover wisten, probeerden mij te overtuigen, hoe naief mijn denken was. Maar iets in mij moest dit alles eerst aanvaarden. Ik liet het ziekenhuis even voor wat het was en wilde me eerst focussen op het accepteren en beseffen wat misschien zou komen.
Een paar weken terug, vroeg een vriendin me, waarom ik ondertussen niet opnieuw een afspraak nam. Ik vertelde haar, dat ik gewoon wil aanvaarden dat de tijd niet rijp is voor kinderen in mijn leven en dat ik rust zal nemen als ze nooit komen, ze weet hoe spiritueel ik ben, maar vond het nu wel wat 'ver gezocht'. In onze huidige maatschappij is IVF, IUI, e.d. geen taboe meer, er zijn nu eenmaal tegenwoordig meer medische problemen, we kunnen geholpen worden en dat mag ook. Had ze gelijk? Ik besloot opnieuw het formulier in te vullen en bedacht me, de eerste afspraak is enkel een kennismaking, erna kunnen we nog beslissen wat we doen.
AANVAARDING! Misschien het beste wat me ooit is overkomen, en geloof me aanvaarding is iets heel anders dan loslaten. Ik ben best koppig, dat weet ik.
De periode van mijn maandstonden moest aanbreken, de gewoonlijke kwaaltjes waren aanwezig, maar toch bleven ze uit. 1 dag, 2 dagen, 3 dagen,... omdat het niet de eerste keer zou zijn, dat mijn lichaam me parten speelde besloot ik toch een zwangerschapstest te doen. Als mijn hoofd beseft dat het negatief is, volgt mijn lichaam weer.
Terwijl ik op de testuitslag wachtte poets ik mijn tanden en je snapt vast wat gaat komen. Toen ik de test positie zag worden, kon ik amper nog verder mijn tanden poetsen, ik stond versteld. Gelijk belde ik naar mijn beste vriendin, die mijn oren eraf heeft geroepen van blijdschap. Ik geloofde het niet... Op naar de dokter.
Mijn huisarts weet uiteraard over het verhaal, dus wilde hij mij niet teveel hoop geven. 'we kijken het na, stuur me straks maar een berichtje voor de resultaten'. Omdat ik zo nerveus was, besloot ik langs te gaan bij mijn beste vriendin om de tijd te doden. Om 15u30 stuurde de arts zelf, dat ik inderdaad zwanger was. Ik kon het nog steeds amper geloven.
Mijn man was in wolken,... wat zou er nu gaan komen...
