Vanaf het begin lezen kan via de volgende link: Meervoudig zijn deel 1
Let op !!! Sommige zinnen, woorden, kunnen heftig overkomen, van daar deze waarschuwing
Toen die enorme aardige en lieve mevrouw, begreep dat ik het serieus meende, heb ik een moeilijk maar goed gesprek met haar gehad, over welke stappen er genomen moesten worden, zo kende zij via via iemand die bij de zedenpolitie werkten, (hier kom ik later in dit artikel nog op terug), die bereid was, om bij mijn bio ouders langs te gaan, zodat duidelijk was dat zij geen contact met mij mochten opnemen, of zich in de buurt van de flat mochten komen... Dit omdat ik op dat moment in een dorp woonden, en de buren, de mevrouw hadden herkend, toen zij voor de kat zorgde, mijn hond en de spullen op haalde...
Op het moment dat het nog veilig was, het bijna onmogelijk was, dat mijn bio ouders al in huis waren, heeft die lieve mevrouw mij gevraagd, om een brief te schrijven, zodat zij deze kon achter laten daar, en er misschien wat tijd gewonnen kon worden...
Met lood in mijn schoenen, trillende vingers, en met een heleboel emoties in mijn lichaam, heb ik de laatste brief aan mijn bio ouders geschreven, de inhoud: Kan ik mij tot op de dag van vandaag niet meer herinneren, het was in ieder geval een hoop onzin, gebakken lucht, om hen rustig te houden, het was in ieder geval in de trant: Dat ik was weg gegaan, veilig was, maar dat ik tijd nodig had, om tot rust te komen en alles te overdenken... Een paar zinnen, maar voor mij meer dan genoeg...
Nadat die zeden agent, bij mijn bio ouders was langs geweest, werd er over gebeld, en vroeg hij, of ik dacht slachtofferhulp nodig te hebben ? Ik stemde er mee in, had er totaal geen ervaring mee, was van mening dat alle hulp welkom was, zo heet het ten slotte: Hulp voor een slachtoffer...
Na het eten in het begin van de avond, ging opnieuw de telefoon, en vertelde de lieve vrouw dat er een mevrouw van slachtofferhulp aan de telefoon was, die mij wilde spreken...
Doordat ik nog steeds ziek was, waar door ik mij lichamelijk zwak voelde, maar nog meer door wat ik allemaal met een telefoon had meegemaakt, zo wel met het apparaat, als met de gesprekken die er gedwongen gevoerd moesten worden, zelfs nog de laatste avond, voordat ik de volgende ochtend vertrok...
Het was de eerste keer, dat ik er zelf bij aanwezig was, omdat het mijn niet gelukt was, om als zo vaak te vluchten in mijn hoofd, naar een veilige plek, de duinen of het strand... Toch voelde het anders, net alsof ik op de achterbank van een auto zat, en mee keek met iemand anders die de auto bestuurde, alleen ging het over mijn lichaam, mijn bewegingen, en mijn stem...
Nu op het moment van schrijven, begrijp ik heel goed, wat dat was en waarom het gebeurde: Het waren de beschermers, samen met een deel, met haar groepje voor aan, die deze traumatische gebeurtenis van gedwongen telefoon sex voor mij droeg, ook al was ik er op de achter grond bij aanwezig... Of zo als men het in psychiatrie ook wel noemt: Co bewust zijn...
Waarom ik dit vertel, terug naar de veiligheid, slachtofferhulp aan de telefoon...
Ondanks de onrust die het geluid van de telefoon gaf, hoe zwak ik mij lichaam ook was, vertelde ik die lieve vrouw, licht in paniek dat ik niet aan de telefoon wilde komen, en of die mevrouw van slachtofferhulp niet persoonlijk kon komen, om van aangezicht tot aangezicht met mij te komen praten, direct werd mijn boodschap door gegeven aan de telefoon, maar hoe de lieve mevrouw aan sprak, zij kwam geen stap verder... Dit omdat de mevrouw van slachtofferhulp, niet wilde komen, en mij alleen aan de telefoon wilde spreken...
Zelfs toen die lieve mevrouw aan de telefoon melde dat ik ziek was, en dat de paniek toe nam, ver anderde zij niet van gedachten... Op dat moment, voelde ik mij opnieuw wazig worden, (waar ik tegen woordig geen last meer van heb, door de goede samenwerking) zat weer op de tweede plek, en merkte hoe een van mijn beschermers, het overnam, om luid en duidelijk te vertellen, hoe deze over de hele situatie dacht, en dat ik NIET aan de telefoon kwam.. Punt... Was er klaar mee...
Dit alles kosten zo veel extra energie, waar ik juist zo over vermoeid van raakte, dat ik ondanks de onrust, die nacht voor mij doen, redelijk tot goed heb geslapen, wat betekende, dat ik mij de volgende dag lichamelijk een stuk beter voelde... Alles rustig aan, maar ik lag niet meer de hele dag op de bank, liep een beetje rond, en heb met wat hulp van de lieve mevrouw, zelfs heerlijk gedoucht... Bijzonder voor mij !!!
Hier door begon die lieve mevrouw, wat later aan het avond eten, in de tussen tijd zat ik op de bank een beetje TV te kijken... Tot ik aan de geluiden die van uit de keuken kwamen, hoorde dat zij de tafel aan het dekken was, zonder er bij na te denken stond ik op en stond het volgende moment tegen de deur post, te kijken, wat die mevrouw allemaal aan het doen was, tot ik de keukentafel in het oog kreeg...
Op recht verbaast, en met een lichte onrust, keek ik die lieve mevrouw aan, die mij vragende aan keek...
De eerste vraag die ik haar stelde was: Krijgt u visite ? Haar antwoord was direct: Nee, hoe zo dan ? Nou, omdat u voor twee de tafel hebt gedekt, melde ik, voor dat zij mij in de reden viel, met de vraag: Wij zijn toch met zijn toch met zijn twee ? Mag ik dan aan tafel eten ? Was direct mijn weder vraag.. Ja, antwoorden, die lieve mevrouw, waar wilde je dan eten ? Besloot zij vragende... Gewoon, zo als altijd op de bank, waar ik hoor, dat is mijn plek, want aan tafel was alleen bestemd voor de bio ouder, daar hoorde ik niet... Nu drukte die lieve mevrouw mij op het hart, iets wat ik goed moest onthouden: Dat het bij haar in huis anders ging, zo als het hoorde, dat mensen gewoon en normaal aan de tafel aten, niet een aan de tafel, en de ander gedwongen op een andere plek...
Kan eerlijk en oprecht zeggen, dat ik tot op de dag van vandaag, kan genieten van elke maaltijd, nemen er ook echt de tijd voor, het zijn kleine momenten van aandacht, nog steeds van puur geluk...
Maar nu terug naar de eerste avond aan tafel, wij werden direct gestoord door de deur bel... Wat een enorme paniek gaf, zat bijna onder de tafel...
Opnieuw voelde ik mij wazig worden, kwam opnieuw een van de beschermers in actie, zodat de paniek niet al te veel uit de hand liep, toen het lichaam weer rustiger was, verdween dat wazige en kon ik van het ene op het andere moment weer helder denken... Het volgende moment, kwam de lieve vrouw weer binnen, met een ander persoon, zij bleek de vrouw van slachtofferhulp te zijn...
Haar eerste opmerking was, nu nog eten, wat laat !!! Zo u ziet, was het korte en krachtige antwoord van de lieve mevrouw, daarna ben ik met haar in gebed gegaan, wat voor mij heel goed voelde, maar toen toch nog een beetje vreemd, was het zeg maar niet gewend, zo openlijk te doen...
Nadat ik toch iets gegeten had, kreeg door de spanningen, die de mevrouw van slachtofferhulp bij mij op riep, niet zo veel eten, kreeg eerlijk gezegd bijna geen hap door mijn keel... Toen wij uit gegeten waren, de tafel was afgeruimd, melde de lieve mevrouw, dat zij even mijn hondje ging uitlaten zodat ik vrij met die mevrouw van slachtofferhulp kon spreken en zij met mij...
Geloof werkelijk dat die lieve mevrouw, de deur goed en wel achter haar had dicht gedaan, voordat de mevrouw van slachtofferhulp van start ging: Dat het geloof niet van mij was, dat ik mij alles liet aan praten, en meer woorden, die zich vormde tot zinnen, van gelijken strekking... Ik was in een woord: Overdonderd!!!
Deed verwoede pogingen, om haar te vertellen, dat het anders was: Begon over de mevrouw uit het bejaardentehuis van mijn Oma, verder kwam ik niet, omdat zij mij steeds na een halve zin in de reden viel, misschien wel, omdat ik niet zei, wat zij wilde horen... Zo kroop ik steeds verder in mijn schulp, verstijfde helemaal en kreeg het op een gegeven moment, koud, zo enorm koud...
De genade klap, in verkeerde zin, kwam voor mij, bij haar laatste uitspraak namelijk: Wanneer ik daar weg wilde, dat ik haar maar hoefte te bellen, en dat zij direct met de auto voor de deur stond... Bij zo ongeveer haar laatste woord hoorde ik tot mijn enorme opluchting, de voordeur open gaan... Het gene wat mij nog steeds verbaast, zelfs op het moment dat ik dit schrijf, was de reactie van de mevrouw van slachtofferhulp. Zij had, de voordeur duidelijk ook gehoord, stond zonder nog een woord te zeggen op, vloog de gang in en zo langs die lieve mevrouw de deur uit... Weg was zij, hebben nooit meer iets van haar gehoort of gezien...
Voelde mij in een woord: Beroerd... De lieve mevrouw, heeft mij heel liefdevol opgevangen, vertelde dat ik helemaal niet weg hoeften, dit was namelijk mijn eerste vraag, die ik haar in totale paniek stelde: Ik hoef hier toch niet weg ?
Wij hebben toen de afspraak gemaakt, of beter gezegd, heeft zij mij beloofd, dat wanneer het nodig was, beter was, dat ik ergens anders heen ging, om wat voor rede dan ook, dat wij deze beslissing in goed overleg zouden nemen...
Tot op de dag van vandaag, het moment dat ik dit schrijf, heeft dit gesprek NOOIT plaats gevonden, zij is geen lieve mevrouw meer, maar een liefdevolle Moeder, iets wat ik nooit had gekend... Ben opnieuw, of je kunt ook zeggen Geestelijk bij haar geboren.. (Maar daar in een later artikel meer over, is zo mooi, een wonder ! )
Door haar liefdevolle opvang, haar gerust stellende woorden, voelde ik mij direct een stuk minder gespannen, geloofde gewoon elk woord dat zij zeide, gaf een enorm vertrouwd gevoel... Toch voelde ik mij, in de loop van de verdere avond, iedere keer weer, een beetje wazig worden, zat dan weer zeg maar op de achter grond, en hoorde dan een van de andere, aan haar vragen: Ik hoef toch niet weg ? Ik mag toch wel bij je blijven ? Iedere keer, antwoorden zij heel rustig: Dat dit het geval was, en dat wanneer het beter was, dat ik ergens anders heen ging, om wat voor rede dan ook, wij dat met elkaar bespraken, en dat het niet zo maar gebeurde...
Achteraf, terug kijkende, heb ik beseft, dat zij, deze vragen, ongelovelijk vaak heeft moeten be antwoorden, het was zelf zo druk van binnen, dat er momenten waren die avond, dat ik tijd kwijt raakte, en ik ongemerkt weg ging, inderdaad naar de duinen en het strand... Het vreemde, wat het zo anders maakte was dat niet meer zo bewust ging, ik had meer het gevoel, dat de tijd super snel voorbij ging, dat de avond voorbij was gevlogen, toen het laat op de avond, in het begin van de nacht, tijd was om te gaan slapen...
Zo vertrokken die lieve mevrouw en ik gezamelijk naar boven, de vorige nacht, was ik al verhuist van de logeerkamer naar haar slaapkamer, omdat ik niet alleen wilde slapen, en op haar kamer stonden twee een persoons bedden, dus was het geen probleem, voelde het alleen maar veilig, iets wat ik op dat moment, juist zo nodig had... Na een gezamelijk gebed, en een oprecht welterusten, ben ik door alle spanningen van die dag, en de onrust van binnen (het wazig zijn) vrij snel in slaap gevallen...
Die nacht, kwam de eerste herbeleving, met alle emoties die daar bij horen:
Plotseling werd ik wakker, moet ergens aan het einde van de nacht, of het begin van de ochtend zijn geweest, het was in ieder geval nog donker buiten... Het lichaam voelde verstijf aan, en er gingen allemaal emoties door mij heen, die ik vaag herherkende, maar op de een of andere manier niet bij mij pasten, meer de emoties van een kind, angst, verdriet, pijn, en een heleboel paniek... Terwijl ik dit voelde, ervaarde, en overdacht, wat in een paar seconden gebeurd was...
Werd ik opnieuw wazig, zat een stuk naar achteren, en had even het gevoel alsof ik er bij stond en naar keek, terwijl ik toch zeker wist, dat dit bij mij hoorde, hoe en wat kon ik toen nog niet uitleggen...
Het volgende moment voelde ik hoe, het deel wat naar voren was gekomen, haar oren dicht drukte, om direct daarna uit bed te vliegen, en zonder snelheid te minderen naar beneden te vliegen, waar zij trillende als een rietje in een hoekje van de bank te recht te komen... Ergens diep van binnen, was zij zich bewust van mijn aanwezigheid, maar elkaar bereiken, of echt contact leggen, lukte toen nog niet...
Bijna direct, toen ik, of eigenlijk zij, met mij, in het hoekje van de bank terecht was gekomen, voelde ik van binnen uit iets veranderen, het voelde als een soort Moeder gevoel, en al was ook ik begaan met dit deel, deze Moeder liefde, gevoel, voelde op dat moment duizend keer sterker... Voelde dat het kleinere deel, wat zo duidelijk aan voelde, als een klein kindje, niet meer alleen voor aan was, maar dat er een ouder deel bij haar was, bijna volwassen, of ieder geval meer naar mijn eigen leeftijd, toen 23 jaar...
Nadat zij eerst een klein lampje had aangedaan, naast de bank, hoorde en voelde ik haar zachtjes tegen het kleinere deel praten, dat zij nu veilig was, dat het snurkende geluid, wat zij boven had gehoord, van die lieve mevrouw kwam, dat er wel meer mensen snurkten, dat geluid maakte, maar dat zij nu nooit meer bij de pappa hoefte te slapen, hij haar niets meer kon doen, ook niet de beeldjes die zij nu als een film voor zich zag, (een flash-back) gebeurde vanaf nu nooit meer... Op dat moment werd ik, nog beschermd, kon nog niet zien, wat zij zag, dit was duidelijk een momentje van hun samen, en toch voelde het goed, vertrouwd, dat ik het met een gerust hart, aan haar kon overlaten, ook al wilde ik nog zo graag contact met hen...
Nadat het kleine deel, nog een poosje met een van de beren, die op de rand van de bank stonden, had geknuffeld, vertelde het oudere deel haar, dat het tijd was geworden, om weer naar boven te gaan, maar dat zij samen gingen, het kleine deel antwoorden enkel: Dan is het goed... Zo lief, wat een vertrouwen, dacht ik, terwijl de twee voorop, met mij er achter, waren op gestaan, en al onder weg waren naar boven.. Aan gekomen boven aan de trap, hoorde wij alle drie, dat het stil was, in de slaapkamer, en merkten wij dat zij wakker was, toen wij in bed stapten, omdat het lichaam zo enorm koud was, en zij dit voelde, toen zij even haar hand op onze arm legde, om ons zacht opnieuw welterusten te wensen, even contact, laten voelen dat het goed was en alles veilig was...
Heb het zo koud, melde het kleine deel, kunnen maar niet warm worden, vulde het oudere deel haar aan, de lieve mevrouw, legde rustig uit, dat het lichaam een schock had, dat daar alleen natuurlijke warmte tegen hielp, en zo heeft zij, het kleine deel, geknuffeld, op een warme, liefdevolle manier, die zo goed voelde, maar ook totaal onbekend was, op een manier dat ik er tranen van in mijn ogen kreeg...
Terwijl de shock langzaam weg trok, begon het kleine deel zachtjes te vertellen, na wat aanmoedigende woorden, van het liefdevolle deel, dat nog steeds naast haar zat, en natuurlijk met de hulp van die lieve mevrouw... (Hulp van buiten af, noemde zij dat toen)... Dat zij geschrokken was van het geluid dat zij had gehoord ( Het snurken) want dat deed haar papa ook, en hoorde wanneer zij bij hem moest slapen.. Hoe groot alles was, wat zij moest doen, en wij hij bij haar deed, maar vooral ook, hoe bang zij was, en hoe veel au zij had...
Op een bepaald punt, stokten zij steeds opnieuw, kon niet meer verder, net alsof de woorden in haar hoofd bleven steken, haar keel werd dik en er kwam geen geluid meer uit, zelf zo dat zij geschrokken, de hand voor de mond deed, en heftig haar hoofd schudden van NEE...
Verder lezen ? Kan via de volgende link: Meervoudig zijn deel 4
