#meisjesvan13

Meisjes van 13, genieten wat an!

Bezoek van haar alligator
“De mooiste verjaardag ooit!” zegt Dunya als we ruim na middernacht in bed kruipen. Ze heeft genoten van haar dertiende verjaardag, vooral omdat haar beste vriendin erbij was. Haar ‘alligator’, zoals ze elkaar noemen. Het is een vriendinnengroepje van een paar meiden van de middelbare school. Daarbinnen zitten wat meiden die erg hecht zijn geworden samen. Sommige kinderen kennen elkaar al sinds de basisschool, anderen ontmoetten elkaar pas op het schoolkamp van de middelbare school afgelopen jaar. Dunya kende nog niemand op school toen ze begon, maar na schoolkamp had ze ineens een heleboel vriendinnen. Demi en Dunya hebben elkaar benoemd tot ‘alligator’ en dat schept een bijzondere band.

Watersportcentrum
Vandaag is ze dertien jaar geworden. Een feestje op meidenclub afgelopen dinsdag en een gezellige dag thuis. Haar 'alligator' is erbij. Ook haar Big Sister komt langs om haar te feliciteren. Het maatjesproject loopt nu een klein jaar en Dunya is erg gehecht aan Debby. Ze doen leuke activiteiten samen en af en toe stort Dunya haar hart bij haar uit.
In de ochtend komt Demi en die verft Dunya’s haar. Het wordt een hilarische activiteit. Begin van de middag gaan ze waterfietsen in de buurt. Ad heeft een ‘watersportcentrum’, maar klaagde een paar dagen geleden dat het zo stil is.
“Er komen geen kinderen meer,” mopperde hij, “er zijn alleen nog kleintjes, die komen niet kanoën en waterfietsen.”
Ik stootte Dunya aan: “Misschien kun je met Demi waterfietsen op je verjaardag!”
“Ja, dat is een goed idee!” riep Dunya meteen.
Ad leefde op. “Je bent altijd welkom!”

Waterfietsen, zon en volksmuziek
Mijn mobiel gaat over. “Mama, Ad is niet op de boot en niet thuis! Wat nu?”
“Ik stuur je zijn nummer door, hij crost wel ergens door de buurt met zijn scootmobiel of rollator. Dus bel hem maar op!”
Ze komen niet terug, dus het zal wel gelukt zijn vermoed ik. Dapper, want ik had niet verwacht dat ze dat zou durven. Als ik even later ga kijken, zit Ad zit op de brug op zijn rollator over het water te kijken. In de verte zie ik een waterfiets. Onmiskenbaar Dunya, met haar nieuwe gifgroene jasje en felrode haar. Vanaf de boot schalt volksmuziek en Ad en ik zingen mee. Het is de perfecte dag met zon, muziek en water. Wat wil je nog meer?

Rol van haar vader
Ineens vraagt Ad: “Hoelang ben jij al alleen?”
“Tien jaar!” zeg ik zonder aarzelen. “Dunya was bijna drie toen we uit elkaar gingen.”
“Heeft ze nog contact met haar vader?” vraagt hij.
“Hij woont in Engeland met zijn gezin en af en toe komt er een appje. Vaak met loze beloftes, maar ze heeft zich daar min of meer bij neergelegd.”
Hij knikt. Hij kent zoveel verhalen uit deze buurt van alleenstaande ouders. Ik haal licht mijn schouders op. Alleen zijn vind ik niet erg. Bovendien ben ik niet alleen, want ik heb Dunya. Ik gun Dunya wel een vader die er voor haar is, die komt op haar verjaardag of op zijn minst belt zonder dat ik daar opdracht voor geef. Ze gebruikt sinds een jaar zijn achternaam, ook al is ze niet erkend. Bij alles wat niet officieel is, wordt de naam van haar vader gebruikt. Ik vond het eerst lastig, maar na een open en eerlijk gesprek begrijpen we elkaar en ben ik alleen maar trots dat ze daarvoor kiest. Ze wil die erkenning zelf zoeken, al dan niet officieel. Zo blijft haar vader toch een rol spelen, al is er weinig contact. Bijna iedereen die dat weet, respecteert dat en zo komen er pakjes en kaartjes die geadresseerd zijn aan haar nieuwe achternaam. Ik dacht eerst dat het wel zou overwaaien, maar dit blijft. En dat is mooi!
Zodra haar vader in Nederland is trekt ze hem aan zijn haren mee naar het stadsdeelkantoor, waar hij haar moet erkennen. Ik ben benieuwd wanneer dat gaat gebeuren, maar juich het helemaal toe.

Nieuwe fiets
Haar nieuwe fiets is na enige aarzeling goed ontvangen. Na twee jaar afscheid nemen van haar oude fiets vindt Dunya moeilijk en er vloeien dan ook wat tranen als ze op haar nieuwe fiets stapt. Ze vraagt of ze haar krat mag houden en als de fietsenmaker dat bevestigt, droogt ze haar tranen en breekt er een stralende glimlach door. Wat goed dat we dit niet op haar verjaardag zelf doen.
“Mag ik een milkshake?” vraagt Dunya als we door het park langs de ijssalon fietsen.
“Ik dacht eigenlijk dat jij zou trakteren nu je een splinternieuwe fiets hebt gekregen,” lach ik.
“Wil je ook een milkshake?” vraagt ze meteen.
“Liever een ijsje. Een bolletje chocoladeijs of hazelnootijs ofzo.”
Even later komt ze terug met een hazelnootijsje. “Ik dacht als we gezonder gaan leven, dan gaan we niet meteen chocoladeijs eten. Zo werkt het niet!”

De pannenkoekenboot
’s Avonds gaan we naar de pannenkoekenboot. Die vaart nog maar een uur in plaats van een uur en een kwartier, voor dezelfde prijs. Drankjes niet inbegrepen. Je mag onbeperkt pannenkoeken eten, maar je moet flink dooreten om er twee op te krijgen binnen een uur. Als er iets misgaat met boeken, ben je je geld kwijt, want een tegemoetkoming is niet mogelijk.
Wel zitten we op de mooiste plek van de boot, helemaal achterin en hebben we een geweldig uitzicht. Wat een geluk. Ik geniet van het plezier dat de meiden samen hebben en van Dunya’s reactie als er ineens voor haar gezongen wordt door personeel. Ze krijgt een pannenkoek in de vorm van 13 met veel slagroom eromheen en een vuurfonteintje. Dunya was benieuwd of ze weer voor haar gingen zingen, maar toen we aan het eten waren vergaten we het en was het dus een complete verrassing.

Grote heliumballon
Thuis staat een grote Hallmarkdoos op de trap. “Hij is licht. Volgens mij zit er een ballon in!” zegt Dunya. Eenmaal boven maakt ze hem open en vliegt de grote kleurrijke heliumballon eruit.
“Van wie is het nou?” roep ik ongeduldig.
Ze leest het kaartje en kijkt me dan aan. “Dat heb je goed gespeeld, want ik had echt niet door dat jij dit had geregeld!”
“Dit is dan wel echt het laatste cadeau hoor!” waarschuw ik. “Nu geen verrassingen meer. Het is klaar. Volgend jaar weer.”

Veel gemist van de babytijd
Dertien jaar, wat bijzonder. Wat een goed jaar was dit. Wat is er veel gebeurd en veel dingen zijn ten goede gekeerd. Dunya is groot geworden. Onze band is sterker dan ooit. “Vond je het leuker toen ik klein was, of nu ik groot ben?” vraagt ze me. Een gewetensvraag die nauwelijks te beantwoorden is. Maar hem afdoen met: “Het is allemaal leuk,” vind ik te simpel. Een cliché. Al is het wel waar, maar er is meer over te zeggen vind ik.
“Ik heb veel gemist van je babytijd omdat ik moe was en gespannen, later werd ik ziek. Ik had graag meer van je willen genieten in dat eerste jaar. Maar ik vind het prachtig om je groot te zien worden, met je te praten, leuke dingen te doen. Het is ook een opluchting dat het nu zo goed met je gaat. Daar ben ik zo trots op, want je hebt het moeilijk gehad!”

Dagje shoppen
We gaan een dagje shoppen en komen thuis met veel nieuwe kleren en spulletjes. Ook hebben we foto’s laten maken, waar we heel blij mee zijn. Volgens Dunya was het dit jaar de mooiste verjaardag ooit, maar ik herinner haar aan die keer dat ze jarig was op de Heihaas, in Putten. Dat was een groot feest toen. De hele dag op pad en overal in de watten gelegd worden door personeel. Ze kan zich het nog een beetje herinneren. “Met die show met dat aapje!” zegt ze. Daar was ik niet bij, want ik moest taart halen. Een Frozentaart. Daar hoef ik nu niet meer mee aan te komen bij mijn dochter van dertien.

Meisjes van dertien
Deze verjaardag was echt een hoogtepunt doordat haar ‘alligator’ erbij was en doordat het simpel maar gezellig was. Ze is blij met haar rood geverfde haar.
“Vond je het echt wel een leuke dag?” vraagt Dunya op de pont naar huis.
“Echt, echt, echt!” antwoord ik. “Het was reuze gezellig en ik ben blij dat jij zo’n leuke verjaardag hebt gehad! Twijfel daar toch niet aan. Zelfs al vond ik het niet leuk, dan nog was het jouw verjaardag en draait het om jou!”
Ze vindt het jammer dat het nu voorbij is, maar ze kan alvast gaan aftellen tot volgend jaar. Meisjes van dertien staan niet net voor het begin, hebben geen dromerige koppies, zijn niet ongelukkig. Ik vind het nummer van Paul van Vliet niet erg herkenbaar. Misschien destijds voor mijzelf. Ik was wel een ongelukkig kind toen. Dunya niet, die giechelt wel, maar geniet vooral van het leven. Ze kijkt om zich heen, ze weet wat er leeft in de wereld. Ze lacht, danst en geniet, maar ze heeft ook oog voor de serieuze kanten, voor het nieuws, voor de geschiedenis. Ze staat middenin de wereld en vindt daarin haar eigen weg.