‘Ik trok het mes uit mijn buik en glimlachte.’ Zo begint Debbie haar verhaal tegen Karel, de politieagent die aan haar ziekenhuisbed zit. Haar moeder zit gespannen aan het voeteneind.

De vorige avond was Debbie wezen stappen met haar vriendinnen Sjanie en Isabella. In eerste instantie was het vet cool. Lekker chillen samen op de hangplek in de stad. Maar toen ze later aan de bar zaten, sloeg de sfeer ineens om. Een groep jongens kwam om hen heen staan en maakte obscene gebaren. Hun taalgebruik stond de meiden ook niet aan.

Daarom had Debbie de jongens vriendelijk gevraagd hen met rust te laten. Waarop een van hen uit het niets een mes trok en haar in de buik stak. Als verdoofd en totaal verbluft trok zij dus zoals gezegd het mes uit haar buik.

Karel luistert met groeiende verbazing naar haar verhaal en maakt driftig aantekeningen. ‘Maar voelde je dan helemaal geen pijn?’, vraagt hij haar. Het antwoord van Debbie verrast hem zo mogelijk nog meer: ‘Ja, maar ik wist ook dat er niets ernstigs aan de hand was.’

‘Je hebt ons anders aardig laten schrikken, Debbie!’, reageert haar moeder. En Karel wijst haar op alle toeters en bellen die aan haar lichaam hangen. Dat is toch ook niet voor niets, meent hij. ‘Dat mes had enorm veel schade aan kunnen brengen. Het had je dood kunnen betekenen.’

Maar Debbie blijf ogenschijnlijk kalm. ‘Als dat gebeurd was, weet ik wel waar ik nu zou zijn’, zegt ze. ‘De Here Jezus stond ongetwijfeld klaar om mij welkom te heten, als het mijn tijd was. Maar nu ben ik nog hier en kan ik dit voorval gebruiken om anderen te helpen. Steekincidenten komen vaak genoeg in het nieuws, dus kan ik voortaan mijn ervaring delen. Doorleefde pijn brengt immers vaak zegen.’

Dit verhaal is - zij het een paar maanden na de opdracht - geïnspireerd door de schrijfopdracht van Patries van begin dit jaar.

De (tekst)afbeelding van Inge Bosscha kwam ik onlangs tegen op Facebook.