Met alle soorten van genoegen

Wellicht iets kort door de bocht om slechts te vermelden dat we iets te vieren hadden gisteren; Na de derde dag, zo leert een snelle rekensom, hebben we de investering van de New York Pass er al dubbel en dwars uit. Hoppen met de bus, MOCA, National Geographic, Top of the Rock, de Seinfeld tour en Empire State Building samen zorgen voor kostelijk kosteloos vermaak voor de resterende dagen, waarvan akte. Vandaag naar de MET - wandelen! We hebben weliswaar geïnvesteerd in metrokaartjes, maar Central Park is dusdanig uitnodigend dat bovengronds verplaatsen onze voorkeur geniet. We starten de dag met Dunkin' Donuts en vereren onderweg het Museum of Arts & Design (MAD) met een bezoekje. Vervolgens vervolgen we onze weg door het park, in de richting van het Metropolitan Museum of Art. De postduif in mij is waarschijnlijk lichtelijk vleugellam, want bij het verlaten van het park komen we tot de ontdekking dat de beoogde bestemming precies zeven kilometer de andere kant op is...

Na te hebben gevlogen, ontspoord, bebust en uitgestapt zijn, is het hoog tijd voor een nieuwe uitdaging. Her en der zijn in NYC stations met Citybikes te vinden. Met de creditcard kun je moeiteloos tweewielers tappen en in de vijfde versnelling trappen naar de trappen van de #MET (zie kopfoto).Bij het museum de ijzeren rossen weer op stal gezet en een frietje gedeeld om niet met een lege maag de kuststukken te hoeven trotseren. Geloof me, ik zou zo een honderdtal afbeeldingen van alle pracht en praal die dit instituut rijk is kunnen plaatsen. Mijn keuze is weliswaar willekeurig, maar doet de uren die we ronddolen tussen Griekse en Romeinse beschavingsbeginselen, de culturen uit Afrika en de potsierlijkheid van de pruikentijd of monumentale moderne meesters geen eer aan. Je had erbij moeten zijn. We laveren tussen pochende pretentieuze prietpraters en jakkerende Japanners door langs rijen schilderijen, bergen beeldhouwwerken en hopen houtsnijwerk door en vallen van de ene verbazing in de andere.

De verbazing is echter compleet als we na het verlaten van het museum worden opgezadeld met de volgende verrassing. Hoewel een tijdvak van 24 uur gekozen, staan er geen Gazelles meer voor het grijpen. Een hulplijn biedt soelaas; volgens hun informatie zijn we al bijna vijf uur aan het fietsen. We wandelen terug naar de stalling en daar blijkt inderdaad dat het op slot zetten niet helemaal naar behoren is gegaan. Gelukkig geen man overboord, want voor deze ene keer wil de verhuurder de bijkomende kosten door de vingers zien. Doortrapt, nietwaar?

We besluiten onze avonturen luister bij te zetten door het nuttigen van oesters bij Bloom's Tavern en zoeken aldaar naar een restaurant om onze trek in Indiaas te stillen. Tussen neus en lippen door vermeld ik dat we Prune niet konden vinden tijdens deze tocht. De keus valt uiteindelijk op Bengal Tiger, niet in de laatste plaats vanwege de ronduit romantische recensies op TripAdvisor. Ik kies voor 9/10 pepertjes en neem de waarschuwing voor 'dangerously spicy' voor lief. Het personeel houdt me angstvallig in de gaten, temeer daar links en rechts smullers sneuvelen na beginnende brandjes in bek en buik. De rekening was allerminst gepeperd. Uitgeblust tot rust in opmaat voor een nieuwe dag!