Als lang en gelukkig... gewoon overleven wordt

Mooie liedjes duren niet lang... of hoe een wolf in schaapsvacht me zo kon misleiden.

Het begon ongeveer 6 jaar geleden met:

Er was eens... Ikzelf, een leuke mama met één dochter, 41 jaar en single... happy single of misschien toch niet zo happy want eigenlijk ook wel rondsnuisterend om een leuke man in haar leven te krijgen. Dromend van een bestaan als gezin en ook wel met een gevoel van een zeker gemis, leerde ik hem kennen. Hoe zal ik hem noemen, een wolf in schaapsvacht, een verborgen manipulator, een egoïstische klootzak, een omhoog gevallen tiran? Ik weet het niet... maar op dat moment leek hij een lieve, charmante, zorgzame, ietwat klunzige, grote teddybeer. Ja... je leest het goed... leek hij! Hij palmde me in met zijn verhalen, met zijn kennis over de natuur, met zijn levensgeschiedenis die avontuurlijk was, met zijn ervaring en met zijn peperkoeken hartje althans dat leek hij op dat ogenblik te hebben. Ik was helemaal verkocht... en zeker toen mijn dochter, die eerst schrik van zo'n grote logge man had, hem een handje gaf en vrolijk naast hem huppelde tijdens een uitstapje. Het "perfecte" gezinnetje, daar leek het wel op maar dat was alleen maar schijn. Een schijn die ik mee ophield, uit schrik voor nog meer consequenties, maar ook om mijn kind en mezelf te beschermen.

Vijf jaar lang duurde het voor ik de stap durfde te zetten... vijf jaar lang leefde ik als assepoester... vijf jaar lang werd ik gemanipuleerd, bedreigd, gekleineerd, geslagen, getiranniseerd,... en draaide alles om macht, zijn macht! Elke keer weer moesten mijn dochter en ikzelf ons aanpassen aan zijn humeur-schommelingen en grillen, elke keer werd er wel iets gevonden om mij of mijn kind iets te verwijten en meer en meer liep ik op eieren om de vrede zo goed mogelijk te bewaren. Een vrede die later uiteindelijk toch nog op één of andere manier tegen me gebruikt werd. Ik werd als het ware gevangen in mijn eigen huis, geïsoleerd van al wie me dierbaar was. Vrienden en kennissen kwamen niet meer langs, omdat ik ondertussen was verhuisd van mijn appartementje in de stad naar een huis met een tuin veel verder van hen, dacht ik toen, ik ging ook zelf niet meer op stap want als ik dan na een avondje gezelligheid thuiskwam, werd het ene verwijt na het andere naar mijn hoofd geslingerd of had ik daarna een nog moeilijker leven. Zijn woede-uitbarstingen werden erger en erger, alles wat op zijn weg kwam moest er dan aan geloven tot hij vertrok met een dichtslaande voordeur die zoveel lawaai maakte dat ik na een tijdje hoopte dat iemand in onze straat zou aanbellen om te vragen of alles wel oké was. Maar dat gebeurde niet en toen hij me op een dag sloeg in het bijzijn van mijn dochter, liet ik haar uiteindelijk de politie bellen. Een dag later stond hij er terug en ik liet hem binnen op voorwaarde dat hij professionele hulp zou zoeken. Uiteindelijk zocht hij die hulp nooit, verzon hij de ene smoes na de andere wanneer ik hem hierover aansprak en werden de bedreigingen, de psychologische machtsspelletjes, de vernederingen en het huiselijk geweld alleen maar erger. Telkens weer liet hij uitschijnen dat ik hem zo ver had gedreven en telkens vond hij een excuus om zijn gedrag te rechtvaardigen. Hij was de beste, hij was de sterkste, hij was degene met het grootste uithoudingsvermogen, hij was god en iedereen moest naar hem luisteren, dat waren de woorden die hij regelmatig liet horen. Hij veranderde van vleeseter naar strikt vegetariër om dan over te schakelen op een dieet van vis en groenten waarna hij uiteindelijk een zelf verzonnen sportdieet van fruit, groenten, vis en voedingssupplementen opdrong. Hij ging van verstokt roker naar absolute sigarettenhater waardoor zelfs de twee mensen die af en toe nog een keertje op bezoek kwamen tenslotte ook wegbleven. Van het ene uiterste in het andere, van uiterst onsportieve luiaard naar duurzwemmer met een strak zwemschema en ambities om het kanaal over te steken. En ik... ik hielp hem door me telkens weer aan te passen aan zijn eisen en me neer te leggen bij zijn grillen. Ik geloofde ook stellig dat hij een enorme midlifecrisis doorworstelde om zijn gedrag te blijven verdedigen, maar de puzzel begint nu pas helemaal op zijn plaats te vallen, nu ik zijn narcistische persoonlijkheidsstoornis kan plaatsen. Nu ik pas begin te snappen hoe hij zijn prooi bespeelt. Bij elk puzzelstukje vraag ik me wel nog steeds af of een handeling met voorbedachte rade was of dat hij toch ooit één keer iets heeft gedaan uit liefde, uit liefde voor mij? Zelfs toen ik een miskraam kreeg, werd ik door hem veroordeeld als moordenaar van zijn kind en moest ik daarvoor boeten. Dagelijks prentte hij me in dat ik te oud was, dat ik niet vruchtbaar genoeg was, dat ik versleten was en dat ik me moest neerleggen bij zijn kinderwens en dat hij dat kind dan wel bij een andere vrouw zou maken, ik had tenslotte al een kind van mezelf en mocht zijn "geluk" niet in de weg staan.

Hij sloeg me, verkrachtte me, zei dat ik een slechte moeder was, dreigde ermee om mijn dochter te laten weghalen, besliste zelfs of mijn dochter en ik te eten hadden, liet zijn macht elke dag meer en meer gelden, bedreigde mijn dierbaren, mijn vrienden, de huisdokter,... Tot ik na de zoveelste vernedering eindelijk de moed had om te vluchtten en samen met mijn kind onderdook bij een kennis, waarvan hij het bestaan niet wist.

We zijn nu een jaar verder, een jaar nadat hij me zelfs dwong om hem toestemming te geven om hem een kind te laten verwekken bij een andere vrouw en ik hem uiteindelijk de deur wees. Een jaar waarin ik werd belaagd, gestalkt, bedreigd en lastiggevallen door hem... een jaar waarin ik te maken kreeg met heel wat onaangename verrassingen, waarin er personeelsleden van de school van mijn dochter door hem belaagd werden, waarin zelfs de politie klacht tegen hem indiende omdat hij ook hen had bedreigd, maar ook een jaar waarin ik eindelijk steun kreeg van mensen die mijn veiligheid en die van mijn dochter belangrijk vinden, waarin ik bescherming kreeg van politie en hulp van professionelen. Een jaar waarin gerechtsprocedures nog steeds aan de gang zijn en waarin ik stapje voor stapje mijn eigen ding kan doen en geniet van elk moment dat ik gewoon mezelf mag zijn en hoe klein ook, elk stapje, een stapje dichter is naar het terug kunnen vertrouwen van mensen, naar leren dat er wel degelijk mensen bestaan die eerlijk zijn.

Geloof me... als iemand me vroeger had gezegd wat ik zou doen bij huiselijk geweld, dan had ik zeker het woord "opstappen" geroepen. Spijtig genoeg is dat niet zo eenvoudig en heeft de buitenwereld ook vaak geen idee van wat er echt aan de hand is.

Mocht je zelf in een situatie verkeren waarvan je vermoedt dat je te maken hebt met iemand die een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft, zoek dan zeker hulp en denk aan je eigen veiligheid en dat van je (eventuele) kind(eren).