Geblinddoekt. En een lap voor mijn mond.

Mijn gezichtsbeharing loopt de spuigaten uit. Dat wil zeggen: na drie weken Mexico is er enig schaamhaar zichtbaar op bovenlip en kin. Bij mij zal er nooit een volwassen mannenbaard komen en dus moet hier wat aan gedaan worden. ,,Morgen gaan we naar mijn opa, die heeft vast een scheerapparaat”, stelt Tania me een kale kin in het vooruitzicht. Hmm. Ik vind dat een nogal saaie oplossing. Ik prefereer een gang naar de kapper. In mijn eentje. Dat lijkt me een stuk avontuurlijker.

Bij een bovenlip en kin kan niet veel misgaan lijkt me. Toch begrijpt de kapper me niet, lijkt het. Tegelijk denk ik: wat voor vraag kan ik anders stellen? Dat ik dat schaamhaar blauw wil kleuren? De kapper doet echter echt zijn best en stelt de vraag via Google Translate. Daaruit blijkt dat we elkaar toch begrijpen.

Eén ding: in deze landen maak je vooraf een prijsafspraak. Dat weet ik. Doe ik ook altijd. Ditmaal  dacht ik er pas tijdens de scheerbeurt aan.

Waarom ik dit vertel? Ik krijg plots twee warme theezakjes op mijn ogen gelegd. Onderdeel van de service, stelt de kapper me gerust, als ik er toch maar naar vraag. Of nou ja, gerust: ik weet al dat ik er extra voor moet betalen, maar ik zie hier wel de humor van in. Vervolgens krijg ik een of ander zalfje op m’n neus en worden mijn jukbeenderen gemasseerd. Welja.

Vervolgens krijg ik scheerschuim op mijn kaken, mijn kin en boven mijn lippen en daarna wordt er een hete doek over mijn mond gelegd. Zie je het voor je? Zit ik daar, in een achterbuurt van Mexico Stad, geblinddoekt én met een doek voor mijn mond, die door de kapper bovendien bijzonder strak gehouden wordt. Ik begin toch wat nerveus te worden, hoewel mijn handen nog altijd vrij zijn. Dit is géén kidnap, houd ik mezelf voor. Want ja, die gedachte komt tóch in mij op. Toch geeft mijn volledige geest de kapper het voordeel van de twijfel. Goed, dit is ‘onderdeel is van de service’, maar echt volledig ontspannen geraak ik hier niet van.

Eindelijk begint hij vervolgens met scheren. Geduldig, keurig, hoewel ik achteraf nog wel een paar haartjes tegenkom. Na 25 minuten is hij klaar en moet ik afrekenen. Waar ik mét Tania eerder naar de kapper ging en honderd pesos afrekende voor een knipbeurt -dat is zo’n vier euro-, betaal ik nu 240 pesos. Juist, een tientje. Voor in de basis eigenlijk drie minuten werk.

Toch keer ik vrolijk huiswaarts en vertel ik het verhaal aan Tania. Die me vervolgens vierkant uitlacht en er nogmaals op hamert dat je hier prijsafspraken moet maken. Goed, ik betaalde nu niet de hoofdprijs en de ervaring zelf was het meer dan waard. En een stuk leuker dan het scheerapparaat van opa.