Ken je dat gevoel? Dat je constant dreigt te verdrinken, je hoofd nog maar nét boven het woelige water kunt houden? Dat je lichaam steeds zwaarder aanvoelt en je soms echt paniekerig moet sputteren? En dat plots, vanuit de kosmos gestuurd, je lichaam zich verlicht? Dat je omhoog getild wordt? Opstijgt als een ballon, het water verlaat? Je begint te zweven, tolt en tolt en niet goed weet wat onder en boven is? Een persoonlijk blog, over hoe mijn leven plotsklaps compleet verandert. Rationeel kan ik het mezelf goed uitleggen. Maar van binnen is het nu even blinde paniek.

De laatste druppels

De huur en bijhorende vaste lasten zijn opgezegd. Ik heb geen thuis meer (zie: ‘Ja, ik ga hier gewoon overwinteren’), hoewel ik bij Tania woon. Ik moet hier nog landen, maar ben een soort van ontheemd. Mijn spullen in Nederland, lichaam en geest hier. Ik laat de waterdruppels stuk voor stuk achter; ze verlaten mijn huid, plonzen in het water onder me en dat verlicht me. De vraag dringt zich direct op of het hier in de lucht fijner is. Vrijer sowieso, het onstuimige water is weg. De bewegingsvrijheid is immens en grenzeloos. Niets houdt me tegen of remt me. Hooguit ikzelf. Maar ik zie de aarde nu niet. Alleen het stralende blauw van de lucht; boven me, onder me, overal. Wanhopig zoek ik naar balans, maar misschien heeft dat gewoon tijd nodig. In ratio voel ik de opwinding van dit avontuur. De kansen, de verrijking van het leven. In mijn geest voel ik hetzelfde, maar die is nu eenmaal wat trager van begrip. En ik realiseer me dat het hier ook onstuimig kan zijn. Dat het hier kan waaien en stormen.

Ik vind het normaliter heerlijk om te zwemmen, daar niet van. Maar raak het ook snel beu. Wil graag met mijn voeten de aarde aanraken. In dat opzicht was het misschien handiger langzaam het water op die wijze te verlaten. Veiliger. Naar het vasteland. Maar ja, de lucht voelt zo aantrekkelijk. Die aarde beperkt ook zo. Nu kan ik overal heen. Nu kan ik alles zien. Ze zeggen het als je duikt in de diepste oceanen, ze zeggen het als je parachute springt vanuit hoge hoogtes: laat het gebeuren, laat je meevoeren. Dan is het het fijnste gevoel van de wereld en kijk je je ogen uit. Dan lééf je en kom je tot inzichten.

Adrenaline

Misschien is het wel een verslaving. Aan adrenaline. En dan niet in de sportieve zin des woords. Wil ik het mezelf moeilijk maken, om alsnog te ontsnappen en precies datgene te doen wat ik het fijnste vind. Prefereer ik de allerlastigste weg, omdat die veilige weg me te stabiel is, zonder de meerwaarde van die stabiliteit ooit ervaren te hebben. Want dat spartelen in het water was toch niet omdat ik vermoeid was, maar er gewoon geen zín meer in had. Iets anders wilde. Misschien. Qua beeldspraak zijn het vragen die wellicht geen antwoord behoeven. Laat het gebeuren.

Element

Toch merk ik dat alle ballast die ik nu achter me laat goed voelt. Mijn huisje is nooit mijn huisje geweest. Ik voelde me niet fijn in het water, niet fijn in het water op die plek. Ik zweef. Letterlijk boven de andere kant van de wereld. Ik realiseer het me. Misschien is de aarde wel mijn volgende doel, mijn volgende standplaats. En vind ik daar rust en blijvende tevredenheid. Misschien ontvlamt het vuur wel op een andere wijze en raak ik daar in mijn element. Maar vooralsnog zweef ik, als door een circuskanon of als door een vliegtuig gelanceerd. En terwijl de druppels van mijn lichaam afvliegen zal ook hier de rust weer wederkeren. En geniet ik van het uitzicht, dat zich weldra zal openbaren. Nu is deze nog mistig en troebel en moet ik het tijd geven. Adem in, adem uit. Paniek leidt nergens toe. Adem in, adem uit. En zweef.


Zweven