Tot nu toe vond ik mensen die altijd lopen te zeuren over het feit dat ze weer een jaar ouder worden maar een stel zeikerds. In mijn ogen is het juist de bedoeling om zo oud mogelijk te worden. Ieder jaar erbij is een kroon op je eigen levenswerk. Bovendien ben ik dol op feestjes, dus elke gelegenheid die gevierd kan worden met taart en bier grijp ik met beide handen aan. Toch word ik in de aanloop naar mijn volgende verjaardag een kleine aarzeling bij mezelf gewaar. Er zit een extra gevoel, dat zich onprettig in mijn onderbewustzijn heeft genesteld. Heet het weemoed of gewoon angst? Het zit hem niet in het voor de hand liggende feit dat ik bang ben om nu écht oud te worden. Met de eerste rimpels en steeds meer grijs haar, en dat buikje die het steeds makkelijker verliest van de zwaartekracht. Kom maar op, ik neem het er allemaal bij. Graag zelfs! De huivering zit hem namelijk net in het tegenovergestelde, vrees ik.. Dat houdt in dat nu de grote VIJF gepasseerd is, het einde van mijn statistische bestaan in deze dimensie, met rasse schreden dichterbij komt.

Natuurlijk kan ik beredeneren dat zo’n gemiddelde is opgebouwd uit een zeer uiteenlopende getallenreeks. Maar in mijn achterhoofd staat met koeienletters het zinnetje van de cardioloog gegrift, die hij na zijn diagnose meegaf. “Je bent tenslotte ook geen twintig meer.” Momenteel worstel ik dan ook een beetje met de vraag hoe je eigen leeftijd in verhouding tot de gemiddelde levensverwachting moet interpreteren, als je opgroeit met een statistiek waar je zelf onderdeel van uitmaakt?

Er zijn een hoop dingen die ik wil. Echt een hele hoop. Waarom weet ik niet. Maar ik wil ze wel. Dingen als meer tijd, een vriendin, of meer zon. Maar ook dingen als een schoon toetsenbord, nieuwe boxers, en motivatie. Ik wil mijn muze terug. Ik wil dingen begrijpen waarvan het moeilijk is om ze te begrijpen. Ik wil een barbecue. Een hond , een nieuwe keuken. Ik wil naar Londen of Parijs gaan. Ik wil een blauwe kalender. Geen motor, dat scheelt. Of toch ook weer niet , want tenslotte ben je als man pas in je midlife crisis aanbeland als je een onbedwingbare lust krijgt een Harley Davidson te gaan kopen om als wilde “biker” over de wegen te razen en het aantal veel te jonge vriendinnen al bijna niet meer te tellen is.

Maar hey, ik heb al zoveel, dus heb ik alle reden om redelijk gelukkig te zijn. Op dit moment, en dan bedoel ik ook heel de entourage van dit moment, heb niet echt reden om ongelukkig te zijn. Of misschien heb ik die wel, maar dan verwaarloos ik ze. En dat vind ik goed van mezelf. Zoals ik dus zei, ik ben redelijk gelukkig. Ik was in dezelfde toestand toen ik zaterdagmiddag naar Utrecht trok. Tot ik iets ongelofelijk stoms zei. Maar echt zo ongelofelijk verschrikkelijk stom…..
Tja en probeer dan maar uit te leggen dat je het echt niet zo bedoelde als het klonk.

Thuisgekomen viel ik,zoals gewoonlijk de laatste weken, als een betonblok op de bank in slaap. Slapen is gaaf! Dat krijg je, als je wat ouder wordt.

Loading full article...