In nood kent men ... VREEMDEN

Invalide mama moet tijdens vriesweer kamperen voor de rechtbank.

Geen gratis opvang te vinden bij familie en vrienden.

Tot twee wildvreemde mensen haar een verblijf in een hotel schenken.

Ja, er zijn nog mensen met een warm hart !!!

Uit het dagboek van Marieke:

Ik was ooit een succesvolle zakenvrouw en werkte keihard binnen mijn eigen bedrijf.  

Mijn ganse leven heb ik mij ingezet voor vrienden en kennissen die het minder breed hadden dan ikzelf.

Ik gaf veel, vooral aan alleenstaande mama’s.

Tot ik tot over mijn oren verliefd werd op ‘Prins Charmeur’.

De prins bleek al snel een vieze kikker te zijn, maar dan zo eentje die je niet meer met een mooie zoen kunt omtoveren tot een echte droomprins.  

Ik raakte tijdens deze destructieve relatie alles kwijt.

Naast het feit dat ik als vrouw de man moest onderhouden, was ook ik degene die financieel voor zijn ex en hun gezamenlijke kinderen zorgde. 

Mijn bedrijf moest vrij snel stopgezet worden omwille van zijn jaloezie op mijn succes.

Mijn spaargeld gooide hij over straat en gaf hij uit aan nutteloze zaken.

Uiteindelijk werd hij zonder pardon door een rechter de woning uitgezet wegens gewelddaden op alle mogelijke vlakken.

Ik bleef als alleenstaande mama achter met een hoge invaliditeitsgraad.

Met een ex die uiteraard ook voor ons gezamenlijke kind weigert te betalen.

Zoals het een echte psychopaat betaamt, slaagt hij hier nog in ook.

Compleet ondersteunt door bepaalde rechters die niet luisteren naar het verhaal van een invalide mama, maar wel naar de destructieve pleidooien van een dure advocaat. Want die kan mijn ex zich nu uiteraard veroorloven, met al het geld dat hij tijdens ons samenwonen op eigen naam belegde en financieel ondersteund door zijn volgend slachtoffer, de huidige echtgenote, die er voorlopig nog financieel warmpjes in zit.

Mijn ex is een echte volharder.

Van de ene naar de andere rechtbankzitting, dag in dag uit.

Geen sinecure als invalide persoon met een laag inkomen.    

Ik heb in de loop der jaren al alles moeten passeren.

Van jeugdrechter naar Burgerlijke rechter, strafrechtbank, raadkamer, correctionele rechtbank, Hof van beroep, … 

Telkens wanneer de ene rechter hem zijn zin niet geeft, stapt hij naar een andere rechter.

Soms heb ik wel drie rechtbankzittingen binnen één week tijd.

Op verschillende plaatsen verspreid over het ganse land.

Zittingen die telkenmale plaatsvinden vroeg in de ochtend waardoor ik noodgedwongen moet logeren in de buurt van de rechtbank.

Voor mij is dit met mijn lage invaliditeitsuitkering onbetaalbaar geworden .

Ik ben afhankelijk van gratis verblijf bij vrienden en familie. 

Je vrienden kies je zelf, je familie niet, het is een algemeen bekende slogan.

Deze telt zeker voor mijzelf, op familie moet ik niet rekenen.

Familieleden die het financieel breed hebben, willen hun luxueuze avondjes liever niet delen met een familielid die het minder breed heeft.   

Vrienden daarentegen zetten alles op alles om samen met mij een verblijf te vinden dichtbij de rechtbank(en).

Soms vallen gemaakte plannen in duigen wegens onvoorziene omstandigheden op het logeeradres.

Afwezig zijn op een dagvaarding mag absoluut niet.

Ik heb al een aantal vonnissen van afwezigheid op mijn naam staan. Veroordelingen bij verstek. 

Wildvreemde mensen deden datgene wat mijn eigen familieleden negeerden:

Mij besparen om enkele nachten voor de deur van de rechtbank te moeten kamperen, iets wat mij vermoedelijk nog enkele extra dagvaardingen gekost zou hebben.

Gelukkig kon ik rekenen op Jan Moerman, Dirk Schollaert en Dora Braeckman.

Want de nachten dat ik een lekker warme kamer ter beschikking had, vroor het buiten.

Met tranen in mijn ogen moest ik denken aan al die mensen die dag en nacht buiten op straat moeten leven, in de hevige vrieskou. 

Wanneer ik ooit nog eens een flesje champagne kan kraken, zal dit niet met een ‘dierbaar’ familielid zijn, maar met jullie.

Marieke is een pseudoniem. De vrouw in kwestie wenst onbekend te blijven.