12 augustus 2017:

Wanneer ik in bed kruip, kan ik niet slapen van het lawaai.

Het is inmiddels 23u30 en er is immens veel muziek te horen, wat betekent dat er ergens een fuif in de buurt is.

Uiteindelijk val ik toch in slaap.

Ik woon boven een soort van magazijn waar boven mijn privévertrekken zijn, een appartement dus boven een loods.

Via een metalen trap kan je langs de ene kant van het magazijn de trap oplopen naar mijn privé vertrekken.

Via een metalen trap kan je langs de andere kant de trap aflopen van mijn privévetrekken naar het magazijn.

Ik vertoef binnen een destructieve relatie.

Mijn partner laat het niet uitschijnen, maar ik heb een vermoeden dat hij mij liever kwijt dan rijk is.

Plots komen twee mannen mijn living binnen.

Ik heb in mijn droom een piepkleine living, er staat niet meer in dan een zetel en een salontafel.

Ikzelf bevind mij in de zetel als de mannen binnenkomen.

Ik ken beide mannen, ze zijn vrienden of kennissen van mijn partner, ik heb hen al eerder gezien.

Ze zeggen mij eerlijk waar het om draait.

Ze vernoemen de naam van mijn partner en zeggen dat mijn eigen partner opdrachtgever is.

Opdrachtgever om mij uit de weg te ruimen.

Ze zijn binnengekomen in mijn privé vertrekken om mij nu onmiddellijk te doden met een pistool.

De naam die zij mij noemen, mijn partner dus, is een naam die ik in mijn echte leven niet ken.

Ik ken ook zijn gezicht niet in het echt, zijn gezicht dat ik eventjes zag bij aanvang van mijn droom.

De twee huurmoordenaars zijn vriendelijk tegen me, ze kennen mij als een lieve vrouw en willen mij niet laten lijden.

Ze willen snel de klus klaren en daarna vertrekken.

Ze vragen me dus om me niet te verzetten, dan kunnen ze mij doodschieten zonder bloedvergieten of onnodige pijnen.

Als ik muisstil blijf zitten kunnen ze goed richten en zal ik op slag dood zijn.

Ze doen iets rond mijn hals en plakken mijn ogen af met zwarte plakband.

Niet met een sjaaltje dus waardoor ik eventueel nog het silhouet van het pistool kan zien wanneer ze echt gaan schieten op mij.

Maar plakband dat alles potdicht maakt.

Ik hou me zoals afgesproken muisstil, ik ben doodsbang en hou mijn adem in, ik wil geen pijn lijden en zo weinig mogelijk voelen.

Het pistool bevindt zich vermoedelijk heel dicht bij mijn neus, want ik ruik lont-lucht, de geur dus van een pistool dat net gebruikt is.

Plots horen de huurmoordenaars geluid in de gang.

Mijn relatiepartner is vermoedelijk een arts of verpleegkundige, want een belangrijke dokter komt opeens naar boven, deze moet zijn toer doen bij patiënten in dezelfde gang als mijn privévertrekken.

Ik moet dus blijven leven, want deze arts wil mij zien.

De plakband wordt snel van mijn ogen verwijderd en de mannen vertrekken even snel als ze gekomen waren.

Net op het moment dat ik bij mezelf denk: ‘Raar, mijn partner heeft nooit meer opdracht gegeven om de taak effectief uit te voeren’, hoor ik iemand binnenkomen via de ingang van het magazijn.

Mijn intuïtie weet onmiddellijk dat het mijn moordenaar is, oftewel mijn partner zelf, oftewel een huurmoordenaar.

Maar ik heb het sterke vermoeden dat het mijn partner zelf is die mij deze keer komt afmaken.

Razendsnel reageer ik.

Ik luister heel aandachtig wanneer deze de trap naar boven komt om zich naar mijn privé vertrekken te begeven.

Op het juiste moment doe ik de deur aan de andere kant van het gebouw open om via de trap naar beneden te gaan.

Ik ben zo verstandig om deze deur weer te sluiten zodanig dat het eventjes duurt eer de moordenaar doorheeft dat ik naar buiten liep terwijl hij binnenkwam, anders kan hij onmiddellijk achter me aankomen.

Mijn adem giert door mijn keel, want ik weet dat het sluiten van de deur de aandacht kan trekken in het stille gebouw, muisstil vertrekken is wel echt noodzakelijk om mijn leven te redden.

Zo gauw de deur dicht is, doe ik mijn schoenen uit om geen lawaai te maken.

Mijn schoenen neem ik in mijn handen mee, want als ik deze aan de trap zou laten staan, zou de moordenaar bij het openen van de deur onmiddellijk doorhebben dat ik weggevlucht ben.

Wanneer ik de trap helemaal af ben, moet ik een ruim aantal meters stappen naar de buitendeur, de deur die mij toegang naar de straat verstrekt, de straat waar ik veilig ben.

Tenminste als mijn vermoeden klopt, als de moordenaar in huis echt mijn eigen partner is.

Als de moordenaar niet een huurmoordenaar is, die gelijktijdig met het naar bovensluipen een collega aan de buitendeur de wacht heeft laten houden.

Ik hoop dat mijn vermoeden klopt dat mijn moordenaar de buitendeur los heeft gelaten… Met de bedoeling zelf snel te kunnen wegvluchten nadat de moord op me zou gebeurd zijn.

Wat als de buitendeur op slot is en ik dus niet naar buiten kan?

Het was jaren geleden dat ik nog lucide dromen had.

Dromen die gingen over mijn echte partner, de destructieve man die mij letterlijk kapot wil maken.

Dromen die ik in 2013 liet analyseren.   

Dromen waarvan de uitleg toen was dat ik in mijn droom mezelf beschermde omdat ik klaarwakker het gevaar niet wou inzien.

Was dit weer zo’n droom? Verwittigd mijn intuïtie mij opnieuw dat ik gevaar loop? 

Vermoedelijk zal ik dit nooit weten.

Vermoedelijk ben ik binnen enkele dagen deze nare droom alweer vergeten!

Ken jij de betekenis van deze droom?

Ik kan wel vertellen dat ik in mijn leven twee psychopaten gekend heb waarvan eentje mij nu nog rauw lust.

Wat verwerk ik al slapende?

Ik heb deze droom nooit meer gehad.

Jaren geleden had ik wel veel dromen waarin ik vluchtte.