Migraine
Tijdens een van de wekelijkse fietstochten met de Leidse fietsclub SWIFT (Samen Werken In Fors Tempo, je verzint het niet), kreeg ik op 16-jarige leeftijd voor het eerst in mijn leven een migraineaanval. Ik wist op dat moment alleen nog niet, dat dit migraine was. Op een kwart van de tocht van 60 kilometer, nog voor het rustpunt, kreeg ik opeens last van een zwarte vlek in mijn linkeroog, dat mee leek te zweven wanneer ik mijn blik ergens anders op richtte. In eerste instantie dacht ik nog aan een zonnevlek aangezien het een zonnige dag was, misschien had ik net even te lang in de zon gekeken. Je kent dat wel, je moeder zegt nog zo niet direct in de zon te staren, dus wat doe je dan? Juist.
Het kleine vlekje wilde maar niet weggaan, erg storend als je probeert te concentreren op de achterband van je voorganger. Een lichte paniek steeg op terwijl het vlekje alleen maar groter werd en ik een wattig gevoel in mijn hoofd erbij kreeg. Ik probeerde mij te focussen op mijn ademhaling, om een paniekaanval te voorkomen. Een aantal kilometer verder was het vlekje dusdanig groot geworden, dat ik met mijn linkeroog niets meer zag. Wanneer ik mijn hand voor mijn linkeroog hield, kon ik deze niet zien. Een ontzettende vreemde gewaarwording. Ik waarschuwde mijn vader dat er iets niet klopte en in de hoop dat het plotselinge fenomeen zou verdwijnen, zijn we zij aan zij doorgereden langs de Westeinderplassen naar het rustpunt in Aalsmeer.
De verblinding leek minder te zijn geworden toen we eenmaal waren aangekomen bij café Floralia. Enigszins in de war, en een beetje opgelucht, stapte ik van de fiets, stalde deze voorzichtig tegen de andere racefietsen en stapte het café binnen. Ik nam plaats op een kruk voor de bar en kreeg van de vriendelijke barjuffrouw een glas water. In de hoop dat ik snel weer volledig zicht had, at ik mijn meegebrachte boterhammen op en dronk het water. Gelukkig leek het zicht zich te herstellen. De barjuffrouw ontfermde zich over mij en vulde mijn glas nog een keer. Na een kwartiertje rust voelde ik me weer wat beter en hervatten we samen met de rest van de groep onze fietstocht.
Een tip: vraag je huisarts om imigran (sumatriptan). Ik heb nu altijd een spuit bij me (er zijn ook neussprays), zodat de aanval onderbroken kan worden indien nodig.
Sterkte!
https://yoo.rs/w.harmsen11/blog/goed-begin-van-het-paasweekend-1492259830.html?Ysid=43403