Mijmeren

Ik betrapte mij vanmorgen dat ik wat zat weg te mijmeren, te filosoferen over van alles en nog wat.

Ik zat te filosoferen over wat het doel is van het menselijk bestaan, te filosoferen over de grootheid van het heelal, ja eigenlijk over van alles en nog wat.
En de eindconclusie van dit alles was, dat hoe meer ik er over nadacht, hoe meer ik er achter kwam dat mijn gedachten te klein waren om de grote achterliggende vraag, het Waarom van het leven, maar geen grip op kon (of kan) krijgen.

De grote filosoof Socrates was een goed voorbeeld van mijn gemijmer en gefilosofeer van de grote vraag Waarom en het uiteindelijk achter komen van het simpele feit dat we eigenlijk niets weten. Dat we niet beseffen wat we hier eigenlijk doen, wat het doel is van ons bestaan. De haastige maatschappij, het voortvluchtige bestaan van ons toch al veel te korte, maar overdreven drukke leventje. Nee, wanneer we echt gaan nadenken over het doel van ons bestaan, dan moeten we erkennen dat we er eigenlijk geen bal van begrijpen. Dat de grote vraag onbeantwoord zal blijven, totdat iemand of iets ons weer een doel in het leven zal stellen. Dat er iemand of iets op ons pad komt, waar we weer een zin aan toe mogen voegen.

Nee, het filosoferen en mijmeren in ons leven heeft maar 1 uiteindelijk doel: het leidt ons tot niets, tenzij we de grote Waarom vraag van ons bestaan ontdekken.
En dat is een weg, die ons leven lang zal duren.

Nee, ik zal maar eens gauw stoppen met dit gemijmer en gefilosofeer, om mij maar weer nuttig te maken met het noodzakelijk kwaad van het bestaan….