Mijn kinderdroom naleven

De handlettering in de headerfoto hoort te zeggen: "A million dreams are keeping me awake", van het lied A million dreams uit The Greatest Showman. Helaas paste het niet helemaal :'D Mijn excuses daarvoor!

Het is vandaag 3 september 2018. Voor velen een doodnormale maandag, een gewone werkdag. Voor alle kinderen, jongeren en studenten is het nieuwe school- of studiejaar gestart. Zo is vandaag ook voor mij het studiejaar gestart. Mijn eerste studiejaar. De meeste eerstejaars studenten weten niet wat ze van het studiejaar kunnen verwachten, omdat de overstap van middelbare school naar het MBO, het HBO of de universiteit anders is dan een jaar bevorderen. Ik weet ook niet zo goed wat ik er van kan verwachten. Dat komt nog wel. Wat ik wél weet, is dat dit niet zomaar een studiejaar wordt. Nee, het is het begin van iets wat ik al meer dan de helft van mijn leven wil gaan doen, een studie journalistiek. Nu mag ik het dan eindelijk écht gaan doen!

Vandaag had ik een startviering en twee eerste colleges. Het eerste college heeft ervoor gezorgd dat ik zin heb om een blog te schrijven over tomatenjam. Het tweede college was de inspiratiebron voor dit blog. Ik ga niet in op de inhoud van dit college, maar tijdens dit college werden er aan de eerstejaars studenten journalistiek tussendoor vijf vragen van één minuut gesteld. Nou ja, we hadden een minuut om na te denken over de vraag en een antwoord te formuleren. Met de antwoorden zouden we dan later gaan speeddaten, wat niet gebeurd is omdat het college uitliep.  De vragen zetten mij echter wel aan het denken over hoe graag ik die studie wilde doen. Dat eigenlijk heel mijn leven om de journalistiek draait. Soms voelt het alsof het in mijn bloed zit, want mijn hart gaat sneller kloppen als ik er mee bezig ben en mensen in mijn omgeving zeggen dan dat mijn ogen gaan twinkelen. In verband met tijdsnood hebben we vier vragen gekregen in plaats van vijf en aan de hand van deze vier vragen zal ik dit blog in gaan vullen. Alsof het een interview met mezelf is, wat ik over een paar jaar terug kan lezen.

Toen ik klein was, las ik altijd graag. Vanaf mijn tweede wilde ik al niet meer voorgelezen worden door mijn moeder. Ik bekeek liever zelf de boekjes. Toen ik drie was, kon ik ook echt letters lezen. Ik las boekjes voor aan mijn jongere zusje. Ik kon mijn naam schrijven en dat was blijkbaar heel wonderlijk op die leeftijd. Het was echter niet meteen dat ik wist dat ik journaliste wilde worden. Dat kwam pas later. Eerst wilde ik astronaute worden. Van 2004 tot 2007 heb ik een ruimteplakboek bijgehouden. Ik las de krant (het Algemeen Dagblad, daar hadden mijn ouders een abonnement op) en de artikelen die over de ruimte gingen, knipte ik uit en plakte ik in mijn plakboek. Mijn moeder printte (in zwart-wit) artikelen uit van NU.nl die over de ruimte gingen. Het is dat het plakboek thuis ligt en dat ik er op z'n vroegst zaterdagavond bij kan, anders had ik daarvan zeker een foto geüpload. Ergens in 2007 kwam ik erachter dat astronauten bloed moeten laten prikken om astronaut te kunnen worden. Dat vond ik helemaal niks, ik ben doodsbang voor naalden (en nu nog steeds). Maar ik bleef de krant lezen, het nieuws sprak mij aan. Dat deed het al, vooral op het gebied van ruimtevaart, maar ik begon steeds meer onderwerpen interessant te vinden. Daarnaast keek ik elke avond het Jeugdjournaal, tot ik op een moment dacht: "Ja, maar wat Nick Renooij (van 2006 tot 2017 verslaggever en vanaf 2015 ook presentator van het Jeugdjournaal) doet, dat wil ik ook doen!" En dat idee is eigenlijk nooit meer weggezakt. Ook toen ik in 2013 een boek uitgaf en voor een tijdje dacht dat ik schrijfster wilde worden (maar wel nog steeds een opleiding journalistiek wilde doen), bleef het beroep journalistiek in mijn gedachten, al was het toen even een back-up plan voor als schrijfster niet wilde lukken.