Met mijn ogen vol met tranen verliet ik mijn moeders armen.
- 12 november 2016
Laatste dag in Nederland, super excited maar toch heel nerveus. Het is inmiddels 12 uur smiddags, en ik zit met mijn ouders en mijn jongere zusje op het vliegveld. We zijn allemaal wat emotioneel, want ik moet immers ongeveer een jaar zonder ze. Er gaat zoveel door mijn hoofd heen, heb ik alles? zou het gezin wel leuk zijn? ''We moeten doorpakken, anders kom je nog te laat'' hoorde ik mijn moeder huilend zeggen. Eenmaal aangekomen bij het incheck punt was het dan echt zover. Mijn zusje stond vol tranen naar me te kijken en liep snel naar me toe voor een stevige knuffel, ze vond het idee van enigskind zijn voor een jaar maar niets. Pap gaf me een stevige knuffel en een kus op mijn wang, zijn blik zei eigenlijk wel genoeg. Een trotse papa maar toch ook een hele emotionele papa. Mam omhelsde me en we hebben wel 5 minuten zo gestaan, allebei huilen in elkaars armen. Mam zei, ga nu maar anders word het alleen maar moeilijker. Huilend liep ik verder met een brok in mijn keel, je familie huilend achter laten is niet niks. Een jaar geen knuffels, een jaar een andere familie. Toen ik ingecheckt was moest ik me groot houden. Niet huilen deb niet huilen. Na een tijdje stapte ik mijn vliegtuig in en voor ik het wist was ik al in Engeland. Ik zou opgewacht worden op het vliegveld door mijn nieuw gastgezin. Een man en en vrouw met 2 dochtertjes. Ze wonen in Manchester, een super toffe stad! Ik werd heel warmhartig ontvangen door mijn gast gezin, en de meisjes waren super schattig en beleefd. Dit moet goed gaan komen dacht ik! Ik reed met hun mee naar hun huis. Een super groot luxe huis met een badkamer voor mij alleen, een slaapkamer en zelfs een inloopkast. Het leek wel een paradijs. Ik was best moe door de emotionele dag, en ik was deze dag nog vrij. De volgende morgen ( 13 november) zou mijn eerste werkdag zijn!
- Word vervolgd
