Mijn lieveling is overleden

Ik keek naar de klok. Het was exact acht uur en precies op dat moment hoorde ik het belsignaal van mijn telefoon. Ik nam op.

"Goeiemorgen, met Caro." Aan de andere kant van de lijn zat de dierenarts. "Dierenkliniek Helpertje, met Dr. Geerts." Mijn adem stokte onmiddellijk. Ik hoopte op goed nieuws, maar tegelijkertijd wist ik wat er gezegd ging worden. "Sorry Mevrouw, ik heb slecht nieuws voor u, Jack is overleden aan zijn verwondingen. We hebben hem nog 2 keer geopereerd, maar het heeft niet mogen baten.

Tranen vloeien uit mijn ogen, ik kon geen woord meer uitbrengen. Zonder iets te zeggen, leg ik de hoorn neer. Perplex, ik kon geen woord meer uitbrengen. Huilen,  huilen en nog eens huilen. Zo zat ik daar 2 uren lang. Alles wat er de afgelopen 12u gebeurt was speelde zich allemaal terug af in gedachte.

Vanochtend werd ik nog zorgeloos wakker, maakte een tasje koffie. Even douchen en ging met de hond wandelen. Zoals elke ochtend deden we dezelfde lange wandeling. We liepen over het voetpad tot plots een blauwe auto voorbij scheurde en een 2de grijskleurige auto achterna kwam. Deze 2de auto verloor de controle over zijn stuur en reed op het voetpad mijn lieve Jack aan. Hij minderde zijn snelheid niet en reed verder alsof er niets gebeurd was. Daar lag hij, mijn lieve Jack. Daar stond ik aan de grond genageld. Wist met mezelf geen raad. Stond aan de grond genageld. Mijn lieve buurvrouw Christa kwam aangerend en bood aan om mij en Jack naar de dierenarts te brengen.