Ik was de koning te rijk en apetrots na het ondertekenen van de koopakte. Ons huis had een tuin. Niet zomaar een tuin, maar achter een heggetje een heuse moestuin. Tenminste, de vorige bewoner had hier zijn sla en worteltjes geteeld en er stond nog een perzikboompje en er waren wat bessenstruiken.

Mijn eerste werk was het aanleggen van enkele paadjes in de woestenij, om ook zonder moddervoetjes een rondgang langs de verschillende gewassen te kunnen maken. Vlak voor de bessenstruiken legde ik een klein pleintje aan, zodat we met een drankje heerlijk in onze eigen fruithoek konden zitten.

Vervolgens ging ik aan het werk. Allereerst werden uiteraard enkele aardbeienplanten gezet en probeerde ik simpele gewassen te zaaien. Radijsjes, sla, worteltjes, dat soort werk. Elke dag ging ik kijken of er al iets boven de grond kwam piepen. Dat gebeurde, maar vreemd genoeg niet precies op de plek waar ik gezaaid had. Het werd me al snel duidelijk dat er iets niet in de haak was. Onkruid! Vlak naast het zaaigoed was het wel heel moeilijk om dat weg te schoffelen dus nam ik een pincet ter hand om de ongenode gasten met een boogje naar de composthoop te laten vliegen. Want, die was er dus ook. Heerlijk om uiteindelijk de eerste oogst ook werkelijk te plukken en te eten!

In het volgende jaar pakte ik de zaken wat groter aan, er viel met een behoorlijke moestuin heel wat guldens of euro’s te besparen. Behalve radijsjes en sla zaaide ik tuinbonen en peultjes. In een ander zaaibed had ik wat koolsoorten gezaaid, witte kool, rode kool en bloemkool. Dat viel wat tegen, er bleken allerlei hinderlijke beestjes vóór mij aan tafel te zijn gegaan.

Er was ruimte voor wat bomen, dus er kwamen twee appelboompjes, een perenboom en een kersenboom. Fruit uit eigen tuin, ik keek er al naar uit. Ook kozen we voor een walnotenboom. Dat zijn werkelijk prachtige bomen. Het nadeel was wel dat de steeds grotere bladerenkruin zoveel licht weghield van het zaaigoed, dat het aanvankelijke succes ervan steeds verder werd geminimaliseerd. De appelbomen hadden we uiteraard veel te dicht bij elkaar gezet, en een perenboom of kersenboom moet je dus niet vlak bij de erfafscheiding zetten. Uiteindelijk is van al die bomen nu alleen de walnotenboom over. Elk jaar is het een gevecht wie de meeste noten eet, wijzelf of de fanatieke eekhoornfamilie.

Toen er kinderen kwamen was er niet veel moestuin meer over. De paadjes werden door de jeugd goed gebruikt, met hun fietsjes konden ze binnen de tuin op avontuur. Met een wasknijper en een kartonnetje op de spaken klonk het alsof er op motortjes werd rondgetoerd. Verder werd er verstoppertje gespeeld, er kwamen zandbakken en er werden hutten gebouwd. Daar werd van alles naar toe gesleept. Kopjes, bordjes en doosjes met rozijntjes. Alleen afwasborstels niet, de vuile vaat werd gewoon naar de keuken gebracht.

(c) 2018 Hans van Gemert

Eigen afbeelding

Dit #verhaal is bijna geheel naar waarheid geschreven in de #schrijfuitdaging van juni 2018.
Wil je ook meedoen? Het kan tot en met 30 juni ...