Gisteren was het Valentijnsdag. Misschien dat er veel mensen zijn die hier wat aan doen. Ik dus niet. Ik heb totaal niets met zo’n dag. Weet je waarom? Nee? Nou, ik vind persoonlijk dat als je een relatie hebt, op wat voor manier dan ook, dat je dan van diegene hoort te houden 365 dagen per jaar. Toch niet alleen op 14 februari. Klinkklare onzin dus in mijn ogen. Vertel jij je partner alleen maar op die dag, dat je van hem of haar houd? Nee toch? Nou, dat bedoel ik.

Ik werd dus wakker gistermorgen, zoals alle andere morgens en knuffel dan nog even met mijn hondje Snoopy, voordat we naar beneden gaan waar ik koffie ga zetten. De koffie gezet en Snoopy aan de riem voor onze ochtendwandeling. Snoopy mocht haar eigen rondje uitkiezen en zo waren wel bijna een uur onderweg. Het was dan ook heerlijk weer, alleen beetje koud. Bij thuiskomst zie ik een plastic tas aan mijn voordeur hangen.

Image title

Ik krab mij eens achter mijn oor en bedenk me dat ik toch zeker weet dat die er bij het weggaan niet hing. Wat vreemd. Ik kijk eens om me heen of ik iemand zie. Kijk eens op de parkeerplaats of ik een bekende auto zie staan. Net of daar dan iemand uit zou springen en roepen: ‘ik ben je Valentijn” hahahah grapje duhhh….Nee, niets te zien. Ik loop weer terug naar de deur en voel voorzichtig aan het tasje. Ik voel een pakje erin, maar wat…? Snoopy kijkt mij ook al eens vragend aan van, hé gaan we nog naar binnen, doe toch niet zo stom. Ja, werkelijk als dat beestje zou kunnen praten, dan lagen jullie nu dubbel van de lach.

Loading full article...