Mijn, onderweg in de trein verhaal...

Dit verhaal heb ik 11 jaar geleden geschreven ten tijde van verveling in de trein. Bijna daglijks 1,5 uur openbaar vervoer en dit is wat eruit komt. Gewoon een kort fantasie verhaaltje voor wie het leuk vindt. Misschien teken ik er nog wel illustraties bij 😉 En ja: het is een behoorlijke lap tekst. Ik hoop dat jullie het de moeite vinden om even voor te gaan zitten.

Totaal vermoeid en doorweekt van de stromende regen, liep Nicky, de naam die 'zij' haar gegeven hadden, over een verlaten industrieterrein. Grote waterplassen vormden zich om haar heen op het asfalt en de gelige verlichting van de straat lantaarns wierpen een vreemde gloed over de omgeving. Het belemmerde haar zicht compleet en maakte haar nog nerveuzer dan ze al was. Haar 'veilige' wereldje had plaats gemaakt voor iets wat nog het meest in de buurt kwam van de Hel. Althans, zoals zij die zich voorstelde...

Wind joeg door haar lange, stijle, zwarte haren en ze klemde rillend haar jas strakker om haar koude lichaam. 'Dit was het dan', dacht ze bibberend: ze zou sterven op een plek die gecreërd was door de mens...haar volk... Waar waren ze als je ze nodig had?

"Nicky!" klonk een stem die leek mee te voeren met de barre wind en Nicky bleef meteen stokstijf staan. Ze had niet verwacht het nòg kouder te kunnen krijgen dan ze al was, maar bij het horen van haar naam met die voor haar zo bekende stem, leek ze te bevriezen als water. Haar hart stond bijna stil van angst en ze haalde jachtig adem.