Mijn ongelukkige val met mijn paard
Het was een super koude avond en er stond veel wind, ik deed mee met de eerste onderlinge WE wedstrijd bij ons op stal. Normaal rijd ik nooit wedstrijden omdat ik er gestrest van raak waardoor mijn paard vervelend gaat doen en het fout gaat. Maar dit was gewoon voor de lol en niemand had echt geoefend dus ik heb me opgegeven en ik had er echt super veel zin in! Ik had haar manen geknot en ze was best wel relaxed ondanks dat ik de dag ervoor niet had gereden. Omdat het zo koud was wilde ik instappen met een uitrijden, ze wordt er altijd een beetje zenuwachtig van omdat het over haar kont hangt maar ze doet nooit iets.
Nadat ik ingereden had deed ik het deken af en wilde ik nog een keer aan gaan singelen zodat het zadel goed vast zat. Er stonden wat sprongen in de bak waar ze onrustig van werd, het is een springpaard dus ze wordt dan gewoon heel enthousiast als ze ze ziet staan. Op het moment dat mijn voet uit de beugel is om aan te singelen schrikt ze van een kindje wat vlak langs de bak rent. Ik heb op dat moment dus 1 voet in de beugels en de singel zit nog niet goed genoeg vast. Ze begint te steigeren, te bokken en te rennen. Nu doet ze dit wel vaker dus ik had op dat moment nog geen angst of stress. Maar wanneer mijn zadel naar de rechter kant schuift van een gekke beweging van haar en ze zelf 3 meter naar links springt en met een hoge bok uitwijkt voor een sprong, houd ik mijn evenwicht niet meer en val ik. Op dat moment is alles even zwart, ik hoor mensen praten en schreeuwen dat er een ambulance moet komen, ik hoor mijn moeder vragen of ik oké ben. Maar antwoorden kan ik niet, ik merk dat ik huil en ik denk nog 'wat stom dat ik hier nu lig te huilen, er zijn zoveel mensen bij'. Het vroor en ik lag in de (overdekte) buitenbak op de grond. Ik kon niet opstaan en ook niet gaat zitten. Ik dacht alleen maar 'waar is Baileys!' Om mij heen is paniek en ik hoor iemand zeggen dat ik op moet staan, ik probeer 'laat me even' te zeggen en het lukt.
Na een tijdje kan ik zien en praten, ik heb zoveel pijn. Mijn moeder is aan het kijken of ze de auto bij de bak kan zetten om me erin te krijgen. Ik voel niks meer, alleen pijn, ik weet niet waar het pijn doet, gewoon alles? Ik zeg dat het zo wel weer gaat en ik gewoon mijn wedstrijd wil rijden, als ik kan staan wil ik eerst even roken en dan gewoon verder. Ondertussen hoor ik dat iemand Baileys af gezadeld heeft en haar in de stampmolen heeft gezet. Ik kan dan nog steeds niet bewegen en ik hoor iemand die ik niet ken langs de bakrand zeggen 'ik ben arts, waarschijnlijk een dwarslaesie'. Op dat moment raak ik van binnen in paniek maar kan ik vanbuiten nog steeds niks.
Uiteindelijk heeft de arts die ik niet ken mij in mijn moeder haar auto getild en zijn we naar het ziekenhuis gereden. Dit is allemaal nog vaag voor mij, maar ondertussen komt er steeds iets meer herinnering terug. Ik weet van de rit naar het ziekenhuis alleen nog dat ik van mijn moeder in haar auto mocht roken terwijl ik dat normaal alleen in mijn eigen auto mag. Ik klappertand de hele tijd en aangekomen bij het ziekenhuis haalt mijn moeder iemand die me uit de auto kan halen.
Ik krijg meteen dekens omgeslagen en word in een rolstoel gezet. 'Ik heb het helemaal niet koud' zeg ik nog, maar niemand luistert meer naar mij. Ik word van top tot teen gecontroleerd en langzaam aan kan ik mijn voeten eindelijk weer bewegen. Gelukkig, geen dwarslaesie! Dan misschien een gebroken rug? Gelukkig, ook niet! Uiteindelijk had ik volgens de arts alleen mijn been, rug en bekken gekneusd en ben ik weer naar huis gestuurd. Ik kreeg geen krukken want dan werd het stijf. Ik weet nog zo goed dat de chirurg zei 'gelukkig is er niks gebroken!'
